En dan kom je na twee keer een maandje “sabbatical” weer terug op je werkplek, verheugd om weer eens lekker te sleutelen, fijn om weer onder je collega’s te zijn, en samen de winkel het nieuwe jaar in te fietsen.
Maar hoezeer zijn de tijden veranderd:
De winkel is stil, geen muziek, geen overdaad aan licht en geen collega’s. We zijn gesloten, net als de gehele middenstand in het dorp. Alleen de werkplaats blijft open, immers er wordt nog altijd flink gefietst, en heus niet alleen voor de recreatie!

Fietsen heeft een groot voordeel. Het beschermt je op verschillende manieren tegen het virus. Virologen die gespecialiseerd zijn in het coronavirus, zien fietsen als de perfecte zelfbescherming.

Het is een beetje wennen, zo in je eentje. Zelfs de klanten, die alleen op afspraak verschijnen, blijven – met alle begrip – niet wachten; de richtlijnen laten niet toe dat mijn anders zo gastvrije “zithoek” compleet met koffie en tijdschriften, kan worden gebruikt. Er gaat wel iets verloren aan juist dat persoonlijke wat je als huis-monteur te bieden hebt. Hoe belangrijk was het immers om in gesprek te blijven, te luisteren en niet alleen ter Lering maar ook voor den Vermaak.

Met grote nadruk poets ik na afloop handvatten, zadel en pakjesdrager met alcohol. Nooit eerder had ik zulke uitgedroogde maar smetvrije handen.
Liters ontsmetting, dozen vol met mondkapjes en kilometers Kingsize toiletpapier; het zijn de Nieuwe Noodzakelijkheden geworden naast binnenbanden, fietsventielen en heerlijk zachte zadels.
Ooit was het dragen van mondkapjes onvoorstelbaar, zoiets zag je immers in de Verre Aziatische landen… Nu ervaren we dat anders en voelen ons weerloos, naakt en haast schuldig zonder !

Hoe bepalend is nu het fronzen, of oplichten van één of beide wenkbrauwen geworden, nu een ontwapenende glimlach of teleurgestelde grimas niet meer behoort tot de vocabulaire van onze westerse lichaamstaal.

Met wat rust op je heen, en zeker met een ongestoord stukje klassieke muziek op de achtergrond werkt het wel lekker door. De agenda is nog altijd vol met winteronderhoud en onverwacht lekke en te ver versleten banden.
Kortom het leven in de werkplaats zal niet snel als thuiswerk achter de laptop kunnen worden beoefend. Volop aandacht evenwel voor interne podcasts en online training. En uiteraard vierden we ná werktijd de verjaardag van collega P. op een virtueel maar traditionele wijze…

En, als het aan mij zou liggen: straks wordt wellicht tijdens de avondklok naast het uitlaten van je hond ook het weer eens uit de hand gelopen ommetje op de fiets oogluikend gedoogd.

There’s nothing better
than sinking into my feather pillows
after a hard day’s work

😉

Categorieën:Gedachten van de Fietsmaker