Uit het pak, lekker sleutelen.. (2: Op koers)

By Peter de Lannoy on 06/12/2020

In het najaar van 2017 sta je dan in dé Stella werkplaats van Friesland, en je weet echt helemaal niets… En je dacht nog wel te weten hoe een bandje te kunnen plakken!
“Onder welke steen kom jij vandaan gekropen” sprak Jeroen, mijn allereerste Mentor, met een uitermate Friese grijns op zijn gezicht. “Solutie, bandenplak… man, dat is allemaal Opa’s tijd”.
En zo was het; grootvader Piet, ooit een felrooie rakker op de Bieschbosche Scheepswerven, was het die me nadrukkelijk leerde zelf mijn fiets te repareren.
Vakmanschap en snelheid echter, nou dat nam ik nu niet bepaald mee vanuit mijn hobbyschuur, waar heus menig knutsel en sleutelproject uit mijn handen is gekomen….

Hoe verfrissend is het om te werken met collega’s, het zijn er ondertussen meer dan 500, met een gemiddelde leeftijd van zo’n 26 jaar. En hoe bijzonder met een Baas die nu eens een keer bij lange na niet de leeftijd van 65 is gepasseerd. Bij menig Alle Hens op het Nunspeetse Dek, jaagt deze Daan steevast zijn vastbesloten en kraakheldere visie door onze ziel, vaak slecht verstaanbaar door de holle akoestiek van de enorme bedrijfshallen. De boodschap is helder en ik juich mee…
Uiteraard gaan we er weer voor! Ik doe ook mee, yes ik wil daar ook deel van uitmaken!

En naar mijn gevoel vele maanden oefenen, repareren, vallen en opstaan, leerde Jeroen mij de eerste minimale vaardigheden. De ultieme magie stak wat mij betreft in de minder zichtbare, digitale verrassingen die een e-bike nu eenmaal onder zijn controller-dekseltje verbergt. Termen als rijeigenschappen, synchroniseren, powersoftware en alles zo mogelijk via blue-tooth, ja… dat is het Nieuwe Fietsen. Opa had er geen idee van.
Jeroen’s vaak cryptische notities op de vele kleine losse papiertjes maar ook het slim omgaan met werkvolgorde, gereedschap en magazijn koester ik nog dagelijks. Het is zijn Orde en Netheid rond het gereedschapsbord die je op mijn huidige werkplek nog altijd terugvindt.

Cor, mijn Obi-Wan-Kenobi voor de buitendienst, leerde naast het tempo maken (“Go-Go-Go-Linkerbaan”) ook nog eens om te gaan met de Noordelijken, de Friezen, de Grunningers…
Voorin zijn immer opgeruimde cabine, viel nooit een moment van stilte. We maakten niet alleen lol, kilometers en stookten liters diesel maar ook vertelde hij als volleerd gids alle mogelijke wisjes en weetjes over de voor mij volstrekt nieuwe Noordelijke omgeving !
Achterop de bakwagen, in de uiteraard nette en overzichtelijke mobiele werkplaats mét kachel, werd rap en kundig gesleuteld… De basiskennis in de praktijk! En wat betreft de minutieuze manier van Cor’s administratie: Ik plak nog steeds de stickertjes van reserveonderdelen in mijn logboek om altijd te kunnen traceren waar dat ding eigenlijk vandaan komt…. En, als het heel erg hard regende mocht ik binnen…!

Met Thomas deed ik nog praktijkoefeningen achter het stuur van de logge, zwaar beladen bakwagens. Het vereist toch wel wat koelbloedigheid om de Afsluitdijk te trotseren met een klapperende windkracht 7 op de dakspoiler. In tegenstelling tot de meeste friezen heb ik geen zeilervaring, en viel het niet mee om binnen de stuurspeling (“moet ook niet te strak allemaal”) op een redelijke rechte koers te blijven. Er volgden nog vele verrassende aspecten: Het blokkeren van Alkmaarse grachtjes, ontwijken van balkonnetjes in de Urker Wijkstraatjes en het onbetaald Gronings dubbel- en stoepparkeren. Aan bod kwamen uiteraard het overzichtelijk voorraadbeheer, creatief gebruik van gereedschap, het on-the-job verorberen van pepernoten en oliebollen en leerde ik de finesse van bergklimsport, Winchesters, en luxe dameslingerie.