Zo kwam in het jaar 2018 een ingreep in het anders zo rustige dorpsbeeld ergens langs de befaamde “pontjesroute” in het Friese Smallingerland.
Plaats genoeg voor mijn nieuwe werkplek: Bus 28, overgenomen van Thomas. De aanwezigheid van de opvallende mobiele werkplaats bracht menig voorbij fietsend dagjesmens op het idee dat de fietsenmaker weer terug was. Immers een van de vorige bewoners van mijn huisje hield er tot in de 70-er jaren een bescheiden fietsenwinkel overeind.
Banden plakken, klaar terwijl u wacht. ja ja…. ook op zondag wellicht?!

En zo begon mijn nieuwe hoofdstuk, de wekker op 06AM, winkeltje achterop, de TomTom als padvindster, lunchblik en de koffie-thermos als bijrijder. De charme van de buitengebieden zoals we die in het Noorden kennen, viel absoluut niet te ontkennen. Menig landelijk weggetje voerde wel naar een afgelegen boerderij of weggestopt knibbel-knabbel boshuisje, steeds was daar wel een fietsje voor de onderhoudsbeurt of reparatie. Een service aan huis, waar maar weinig fietsenmerken tegen op kunnen.

En kilometers hebben we gemaakt… Met een op de rijafstanden aangepast aantal adressen met steeds weer andere klussen; alles behalve saai, en in niets meer gelijkend op het leven van nog geen jaar eerder!
Heel vaak kreeg je een bakkie aan boord, en de kans om je klantjes te spreken, uit te leggen wat je aan het doen bent. Tot mijn grote verbazing vielen de gesprekken nooit stil, en luisterde ik soms ook naar menig analyse van het laatste Volkskrantnieuws, voetbalwedstrijd of de Haagse politiek.
Ik ontdekte dat je als openluchtfietsmaker ook best wel eens een balletje golf geslagen mag hebben, of mee kan rekenen aan het rendement van die drie windmolens in de wei achter het huis. En niet zelden deelde ik in het verdriet van een pas overleden huisgenoot, huisdier of huwelijk.
Ik zou er een aparte blog aan kunnen wijden.

Ook de wat meer stedelijke omgeving kende zijn charmes. Sleutelen met de fiets scheef in de takels omdat de werkplaats met een paar wielen op de stoep stond, panieklampen aan om het niet betalen van stedelijke parkeerheffingen te billijken. En hoe heerlijk roken de gegrilde kippetjes, vegetarisch of niet…
Het werd pas echt spannend als je vergat onderweg een sanitaire stop te maken. Ik ken collega’s die creatieve oplossingen bedachten met trechters en lege limonadeflessen. Met de nogal opvallende bus stoppen langs een Lange Lindenlaan was immers taboe en geen comfortabele oplossing.
Op volledig begrip kon je overigens altijd rekenen als je ten einde raad naar een toilet in huis informeerde. Een openbaring was het evenwel dat juist het kleinste kamertje in huis vaak ook het meest intieme en tekenend plekje kon zijn. Niet zelden trof ik een passend en strak betegelde, uitermate propere balzaal aan, maar ook wel verrassende varianten met bordeel-rode of pluche wanden, al of niet met spiegels op de meest vreemde plaatsen. Ook daar had ik, met een lichte blos op de wangen, een olijke blog mee kunnen vullen. Laten we zeggen dat ik het hield op wat beschouwingen rond het type deurbel, vaak minstens zo veelzeggend.

Wat spartaans werden de wintermaanden, en die kunnen in het Noorden best bar en ook nog boos zijn. Code oranje met beperkt zicht en minus 5 achterin de bak. Lang leve het campinggas-kacheltje op de werkbank. Korte dagen, met een snel invallende duisternis waarbij de stroomvoorziening vaak niet toereikend was, destijds nog 220 volt met hulp van zoemende omvormers en loodzware accu’s. Sleutelen met een zaklampje geklemd tussen de tanden, en de bandenspanning gewoon met de handpomp…
Dat zijn ondertussen allemaal anekdoten geworden; de mannen rijden tegenwoordig in hypermoderne comfortabele bussen, tot de nok gevuld met al wat je kunt verwachten in een gespecialiseerde werkplaats.
Een haastige monteur werd ik nooit, en moest niet zelden, met enige spijt, een interessante klus afbreken, puur door tijdgebrek. Een leenfiets (ik had er steeds twee bij de hand, als een soort Joker) bleef achter en het Thuisbasis-filiaal maakte dergelijke projecten dan alsnog in orde. Lang leve Jeroen, maar hoe graag had ik zelf de fiets in orde gemaakt!

Er ontbreekt overigens niets aan ondersteuning en regelmatige trainingen op het hoofdkwartier te Nunspeet. Ook om je vakkennis te scherpen bij de grotere toeleveranciers zoals Bosch en Shimano was en ben ik altijd te porren.
Uiteraard kent Stella haar personeelsfeesten: Rondom en in de gebouwen van Stella is ruim plaats voor de befaamde en uitbundige zomer- en kerstvieringen. Tijd voor ontspanning en plezier met vele en steeds nog meer nieuwe collega’s verspreid over het hele land en ondertussen ook daarbuiten.
En als er iets aan de bus mankeerde, altijd was er wel een Nunspeter oplossing. Hoe vaak kon ik terecht bij Henry, de grote helpende held, om zo’n dubbel-lucht-lekke band of weer eens zo’n “veilige modus” te herstellen, vaak tot diep in de nacht. En dan nog terug naar Friesland…
De werktijden waren wel wat ongewis en de dagen lang, en ik pleegde ruim roofbouw op mijn dagelijkse leven. Ik raakte vrienden kwijt, en zag mijn grote liefde minder dan ooit.

Toen besloot Stella het begin van het nieuwe fietsseizoen te markeren door op spectaculaire wijze en tegelijkertijd 40 filialen te openen, compleet met werkplaats…..

Als één woord niet volstaat,
zijn duizend woorden
een verspilling

[Lao-Tse]

😉

.

Categorieën:Gedachten van de Fietsmaker

Tags: buitendienst, fietsenmaker, Stella