Stoofperen en andere gedachten

By Peter de Lannoy on 01/01/2021

We schrijven eind december, buiten geselt de storm losse mosjes van het dak. De schoorsteen giert, het vuurtje trekt als nooit tevoren.
De laatste dagen van een bizar 2020 verstrijken, en zo ook de laatste dagen van een lekker lange werkpauze.
Het laatste stuk gejut wrakhout gaat op het vuur, mijn voorraadje is alweer bijna opgestookt. Tevreden zak ik nog eens verder onderuit, met een goed boek en Popovic op de achtergrond.

Het was heerlijk, twee keer een maandje even er volledig uit; je zou het een mini – sabbatical willen noemen. Ik fietste door het Zweedse Skåne, zag af van Noorwegen maar ebde weg langs onze zeekust van Noord tot Zuid. Te gast was ik bij mooie, lieve mensen, maar verloor meer dan tien zorgelijke kilo’s

Ik denk ineens aan de laatste paar peertjes, te hoog in de boom om met gemak te worden geplukt. Bij deze stormkracht zullen ze zich nog stevig moeten vasthouden aan de kronkelende twijgen van de verder kale perenstronk. Velen zullen alsnog vallen, enkelen houden vast… als ware dat zo bedoeld. Zeker, van een groot aantal ervan maakte ik al sap, moes en ook een likeurtje wacht nog om lekker te worden gevonden.
Ik stond op, duwde de katten van mijn schoot en besloot de de laatste peertjes uit de boom te plukken, nog net voor het vallen van de avond.

Traditiegetrouw wordt de boom door iemand hier uit het dorp geoogst, en thuis met zijn hele gezin aan de keukentafel verder verwerkt. Deze keer kwam er niemand, en bleef de boom gevuld.

Het jaar was heus niet zonder beloften begonnen, maar ontaardde als snel in een nog altijd zwaar onderkende depressie. Velen verloren hun zekerheid, hun inkomen en te vaak hun goede gezondheid.
We zijn verre van een collectieve weerbaarheid.
Alles wordt voortaan anders.

Tjeerd deed dit al jaren, en dat deed hij al bij elke bewoner vóór mij, zo bezwoer hij mij dat, nu alweer bijna drie jaar geleden. Tja hoe kon ik hem dat weigeren, zeker toen hij beloofde mij een bescheiden hoeveelheid apart te willen houden.
Nou dat gebeurde dan ook, en hoe…. een kist vol! Wat een werk is dat, om die kleine kleine peertjes te reinigen, te schillen en te ontpitten.
En dan nog was de boom niet geheel leeg, met name daar bovenin.

Raad vond ik op pagina 449 van mijn Groote Geele Receptenboek, ooit van mijn moeder en voorzien van vele knipsels uit ondenkbare tijdschriften, rommelig bijeengehouden door plakband en nietjes.

Een aantal voorwerpen die de herinnering aan mijn moeder inkleuren heb ik willen bewaren.
Naast haar Collbri aansteker en een kriebelig adresklappertje met zo’n index-schuifje, zie ik ook een jonge pasfoto en het deksel met naam en datum van haar as-potje, er is geen graf.

Niet alleen las ik advies over het type opdek-schotels, gepast bestek en het vouwen van servetten maar ook over hoe peren, en ook appelen te behandelen. Zo rijpen peren kennelijk anders dan appelen; Peren rijpen ineens en “schieten dan vol met sap en aroma”. Het “juiste moment” evenwel kan worden vastgesteld door met de palm van de hand zachtjes te drukken. “Leeft” de peer, dan is zij goed. En tot slot dan met een waarschuwende vinger, ik neem aan voor als je op de donderdagmarkt het geleerde in praktijk wil brengen: “Nooit beurs knijpen met de duim”.

Het werd een uurtje ongeconcentreerde handarbeid, samen met mijn lieftallige Jamie en Jones. Het drukte geenszins de pret, dat deze stoof-peertjes niet aanvoelden als een “juist moment”, en ook niet beurs te knijpen vielen, ook al zou je het willen.

Hoe heerlijk is het om meer tijd te nemen voor de langzame dingen. Meer aandacht te geven aan je gedachten, je vrienden, het lief en het leed. Hoe heerlijk is het om niet alleen van plan te zijn, maar ook aan de uitvoering ervan te werken

Ik had nog van het boertje iets verderop in het dorp een handvol zoete, rossige aardappels in de provisiekast. Ik heb er een paar prachtexemplaren uitgezocht en in niet al te kleine stukken gekookt, en wokte een flinke hand vol verse bladspinazie. Een kakelvers eitje erbij, met uiteraard die heerlijke perencompote.
Het werd een heerlijk maal, een latertje dat wel.

Vele vruchten
met hun verleidelijk uiterlijk
en prachtige namen
zijn dankbaar
voor uw zorg en liefde.
Zij geven
de grootste voldoening.

(voornemen en ode uit een kookboek; 1953)