En zo op een Goede Vrijdag in april, gebeurde het dat Jan, mijn gewaardeerde collega en ik elkaar aankeken.
Het is nog best licht, he… zo met die zomertijd!
Het klopt, op vrijdag is het altijd wat minder hectiek, wat rustiger, en zeker na vijven. We zagen immers langs onze nietsontziende raampartij, al de diverse functionarissen zich naar de autoplek haasten. Sommigen iets eerder, sommigen iets later… Uiteindelijk bleven er, althans zo leek het, nog maar twee, wellicht drie – de jonge dame aan de receptie dan wel meegeteld.
Het was een heel drukke week geweest, voor allemaal. Alle collega’s, projectleiders, stagiairs, bazen, burgemeesters gedeputeerden en ministers  hebben zich van de beste kant laten zien de afgelopen dagen. Onze Week verliep vlekkeloos maar spectaculair.

Nu blijft er dat lege gebouw, weg zijn alle bezoekers, het waren er meer dan 1.000. De workshops zijn gedaan, de plenaire sessie is weer plenair, en de Capucini conBarista pruttelt, maar dan op weg naar sui Casa …
Alles weer op zijn plaats; loodzware tafels weer in de juiste configuratie, honderden stoeltjes weer in het gelid, gereinigd en gekoppeld.
Voor het hoofdgebouw een leegte daar waar tientallen hoogontwikkelde voertuigen zojuist nog stonden te blinken.
“Talking Traffic” hét Thema, de buzzing woorden… Het geroezemoes is verstomd op deze vrijwel vrije vrijdag. Over blijft het to-do-lijstje met daarop de dingen die de afgelopen week eigenlijk hadden moeten gebeuren.
Jan keek veelbetekenend naar zijn eigen lijstje en ik volgde aarzelend zijn voorbeeld. Het geel gemarkeerde weggewerkte deel van de week leek echt aangegroeid, maar het aantal to-do’s ook.
Kom, het loopt tegen de klok van zes, kun je me een lift geven op weg naar huis?

We sloten de deuren, en keken in het rond; netjes opgeruimd, dat wel…. Alleen een grote doos met chocolaatjes, pralines met in het glazuur het ondertussen ongekende beeldmerk van de Week.
IJskast? … ja laten we maar doen, ik heb er al veel te veel van op en je schijnt er een dikke kont van te krijgen.
En puistjes, denkt Jan, en hij keerde er al weer van terug uit het keukentje.
We staarden nog naar de enorme bos met bloemen. Hij stond onuitgepakt in de folie en ietsjes scheef gezakt in een emmertje met te weinig, eigenlijk veel té weinig water. Wél drie zakjes verpakte snijbloemenmest, onaangeroerd, maar vol goede bedoelingen onder het kartonnetje BEDANKT ! De emmer stond op de grote vergadertafel, kennelijk bedoeld om nog mee naar huis genomen te worden.
Nog van de dames ? gokte Jan overtuigend. We zullen het pas weten na zeker drie dagen, en dat wordt deze triomfantelijke bloemenpracht in alle eenzaamheid maar een tragisch paasverhaal…

En zo belandde deze enorme bos welriekende olijftakken met hier en daar een roos, een dahlia, bij mij op de keukentafel – oh IKEA, help mij aan een opgeruimd huis.
Nu heb ik met bloemen zeer gemengde gevoelens; ik bracht ze ooit en ongetwijfeld veel te weinig mee naar huis, mea culpa. Met wat meer gevoel en eigen smaak gaf ik later eens struikjes aan een meisje die dat vervolgens helemaal verkeerd uitlegde,  VeniVidiMorituri. Gelukkig heb ik om de hoek een heerlijk nuchter maatje; zij wijst me met onversneden overtuiging op al het fraais vlak voor onze voeten en ik weet weer fijntjes dat een trouw bosje bloemen echt niet hoeft……
Evengoed, een flink stuk eraf, een pot (kerststukje 2014 eruit), handwarm water hopla klaar. Een kleurige bos bloemen op de keukentafel, dat overkomt me eigenlijk nooit….
Een enorme berg met naar olijven ruikende takken, vetbladen, sierlijke vingervarens en halfbloeiend bermkruid bedekt het aanrecht. Het past gewoon niet meer in het potje, het blijft over…. vulmateriaal.
Maar ik kan het gewoonweg niet weggooien !
Ik besluit ze in de diverse kweekpotjes te steken, ik heb vele vele herkansstekkies – die rotkatten.

En koken in een Zen-groene en met bedwelmende geuren aan elkaar hangende keuken is natuurlijk best losmakend. Zinnenprikkelend, zet aan tot nieuwe zienswijzen…
Deze morgen kneedde ik een heerlijk geurend speltbrood, als Paasbrunch, en nu zucht de wat lijzige muziek van de nieuwste Kovacs door het huis.
Wat een heerlijk frisgekleurd paasweekend.
Ik pak een potje Mispelgelei uit de ijskast, en frons mijn wenkbrauwen.
Vol vertrouwen blader ik in mijn langzaam uiteenvallend Groote Geele Kookboek, dat nadenkertje aan mijn moeder.
Achterin, als een soort aanhangsel de heel intensief beduimelde sluitpost over de Oosterse Keuken. Hoe heerlijk de inlanders bijvoorbeeld alles combineren met hun witte rijst, Nassi Putti. En jawel daar is het recept van mijn gading. Het Groote Geele Kookboek laat mij nu volledig vrij spel met een “wij beschikken veelal niet over dezelfde ingrediënten, welke men in het land van herkomst pleegt te bezigen..”

Voor Noortje, Noor…
gaan we natuurlijk eens een lekker vaderlijk potje
ongebreideld Sajoer Mispel
koken

..

Categorieën:Groote Geele Recepten, korte verhalen

Tags: AutomotiveCampus, automotiveweek, bloemen, goede vrijdag, Het Groote Geele Kookboek, koken, mispel, praline, Talking Traffic