Ja , ik weet het, ons Guusje begint oud te worden. Haar bewegingen worden houterig en haar gehoor is oost-, west-, noord én zuid-indisch doof; slechts het ultieme geluid van de prakvork op de emaillen voerbak dringt door tot haar versteende gehoor. En haar luchtwegen… Tja daar zijn de veterinaire dames en -heren het wel over eens, langs die weg is het een Godswonder dat ze daar nog net die 10% lucht doorheen pompt. Haast beschamend om nog met haar door het plaatselijke park te lopen, terwijl ze schor hijgend en reutelend haar gang gaat. Maar niemand die weet hoe heerlijk juist dat soort uitjes voor haar zijn !!
Juist dát doet ze met een enorm plezier, en altijd nog loopt ze bepaald vóór me uit. En met haar steeds dof-grijzer wordende ogen spiedt ze over haar schouder of ik haar wel bij kan houden. Nou is het tempo waarin we lopen ondertussen gedaald tot een kilometertje of drie in het uur, dat dan weer wel.

Niets is spannender, dan achter me aan hobbelen naar de auto, waar ik haar dan een handje help met het instijgen, gezellig op zo’n humorloos achterbankje. Met haar poten tussen de voorstoelen kan ze dan nog net uit de ramen kijken waar we zijn.
En dat ze weet waar we zijn, ja daar hoef ik geen fantasie bij te mengen: Afslag A73 Horst-Tienray tot aan het zandpad aan het einde van de voor haar zo vertrouwde Broekhuizerweg, ze kan dat dromen. Ook kent ze de route nabij al háár plekjes op de Veluwe, zuid Limburg en echt enthousiast wordt ze bij afslag Wolvega….

De Swolgense heide is echter favoriet, zeker omdat ze daar 11 van de 14 jaar een waanzinnig goed leven heeft gehad als Hof-hond, maar vooral omdat ze steeds weer oude bekende hondenvriendjes tegenkomt, die ze rond-kwispelend begroet. Jawel meneer, het regelmatige inspectierondje langs de Paarden is een zéér geliefd uitje. En zeker als we dan ook nog eens een lekker wandelingetje eraan vast knopen. Je hoeft haar riem maar van het ozo lieve vaderdagkapstokje te pakken en omhoog te steken….

En ook voor mijzelf zijn die uitstapjes een welkome afwisseling in een gelukkig nog altijd druk bestaan. Ik hoop elke keer dat we samen als altijd onze tochtjes nog lang mogen maken. En er zijn altijd plekjes genoeg voor een rustpauze !
Vandaag was het een behoorlijk frisse paasdag, voor Guus is dat uitermate gunstig voor een heus stevige wandeling. Gewapend met een drankje voor mens en dier koos ik dit keer voor iets wat al langer op mijn lijstje stond:  Het Schuytwater, genoemd naar de platte schuitjes die gebruikt werden om het veen te halen uit de vele vertakkingen van de meanderende Maas.
Nu maakt het Schuytwater deel uit van een meer dan 300 Ha groot natuurgebied, waar naast de Schotse Hooglanders ook onze al wat oudere IJslandse Paarden grazen, lekker in hun eigen biotoopje.

Verder is het een paradijs voor vele vogels, reeën, vossen, dassen en zelfs bevers! Her en der zie je geknaagde takken, dammetjes en als je je weg weet is zelfs de beverburcht zichtbaar.
Op dit moment prachtige beelden van ganzen, straks volop vleermuizen en ik kijk alweer uit naar de komst van de Nachtzwaluw.
Tot voor kort was het gebied door zijn moerasachtig terrein zeer moeilijk begaanbaar. En dat is het nog steeds, tenzij je een beetje aan de door Staatsbosbeheer uitgezette route houdt. Deze route is ronduit spannend, afwisselend en voert vanaf de hoger gelegen Swolgense heide tot aan het veel lager gelegen veen via “knuppelbruggen” langs goed verscholen plaatsen voor menig onderduiker uit de slechte oorlogsjaren.

Heel markant is nog het aparte ontwerp van een van de wissels door het landschap: “de wissel” gefabriceerd door de bewoners van de Rooyse Wissel, een nabij gelegen forensisch psychiatrisch centrum.
Het gebied is relatief onbekend, en we kwamen ondanks de paasdagen niemand tegen. Dat het evenwel een écht mooie route moet zijn, wordt bevestigd door de aanwezigheid van het Pieterpad (L.A.W. 9-2). Immers als je al ergens de rood-witte Grande- Randonnée markeringen tegenkomt, dan weet je dat je jezelf op een van de mooiere plekjes in de omgeving bevindt.

Vorige maand verscheen er bij de KRO/NCRV op NPO2 nog een heel leuke ontmoeting met Boswachter Andy, kijk hem vooral helemaal uit en eindig bij de Ijslanders… bij Snorri (..)

En als je bent gaan zitten op dat polletje drassig veen,
en je ademt heel intens…
dan voel je hoe de natuur neemt,
maar ook weer geeft.
Hoe mooi het is om hier te mogen zijn,
en te mogen genieten
in vrede en vrijheid,
en een natte kont.

Maar ….
Wat zal zíj heerlijk slapen !

* – *

.

Categorieën:Themawandelingetjes

Tags: Grande Randonnée, Guusje, knuppelbrug, Lange afstandwandeling, Pieterpad, Schuitwater, staatsbosbeheer, Swolgense Heide