Toegegeven, het valt me niet zwaar om steeds een leuke wandeling te bedenken, waar Guusje en ik het nodige plezier beleven. Altijd is er wel wat spannends, grappigs of waanzinnig moois te ontdekken!
En zelden is het een exotisch, vergezocht oord of ingewikkelde onderneming.
Ja het klopt wel; ik merk dat het Guusje zwaarder valt om heel erg lange wandelingen te maken. Ze is ook al een dame op leeftijd, maar kras en nog best goed ter been.
Een wandeling rond het Reindersmeer doen we evengoed nog en met plezier, maar met vele rustmomentjes aan strand, in het water en zeker ook bij die idyllische kroeg bovenop het sluiskanaal. Prima toch….

En als je dan zo lekker met je blote voeten in het zand zit, terwijl Guusje zich te water laat, en haar vele rokken wijd om zich laat drijven, dan denk je wel eens aan het moment dat ze er niet meer zal zijn.
Nee, niet dat me dat droevig stemt, niet echt althans.
Ze heeft tot op de dag van vandaag een heerlijk leven, is gezond en deelt haar liefde met zichtbaar genoegen. Of dat nu met een schattig klein passanten-keffertje is of een reuze Boef die haar onbeschaamd het hof wil maken, het maakt niets uit.

En waar het de dierbare mensenvrienden betreft, daar selecteert ze naar haar vaak doorgrondelijke normen. En ik volg daarin haar intuïtie consequent !
Maar er even over denken dat mag best, dat is wel zo eerlijk. Als het moment dan echt daar is, dan zal het me best zwaar vallen haar niet meer om me heen te hebben.

Om die reden zou ik haar haast willen opzetten of zoiets, raar eigenlijk nietwaar?
En zou ik haar dan zittend willen hebben, zo naast het aanrecht, op zo’n moment dat de afwasmachine opengaat?
Of wanneer het tijd is voor het kluifje-ná-het-eten, waar heeft ze dat nu weer geleerd.
Of in de auto, ja… zo met haar kop tussen de voorstoelen, zoals we al vele kilometers samen wegbuffelden.
Nou eigenlijk het is waarschijnlijk drie keer niks; een knuffel op zo’n stram met stro opgevuld lijf voelt natuurlijk net zo aan als die weelderige vrouwenborst van de H&M etalagepop.
Nee, het liefst zou ik haar in mijn tuintje willen begraven, hoe bizar dat ook klinkt. Immers wat begraaf je nu eigenlijk, vooropgesteld dat je dat al zou mogen, hier bovenop de parkeergarage met slechts 100 cm zwarte aarde.
Het zal wel komen, omdat ik recentelijk in het Dierbare Hoge Noorden stilletjes mocht getuigen van het afscheid van een heel lief, mooi en dierbaar konijn, ze leefde veel te kort.

Ik weet dat de Hovawarth vóór Guusje, Frieda wel is begraven in eigen tuin. Gedoogd op een diepte op ongeveer anderhalve meter, bovenop onze eerste Hovawarth allertijden, Dóra, die weer op 2,5 meter ligt. Ik kon destijds alleen maar met mijn pioniersschopje en uit de wand gestoken traptreden de tombe verlaten.
Ik moet de lieve nieuwe bewoners van ons oude huisje deze graal maar eens aanwijzen… voor het geval dat ze bedenken dat de vijver wel een erg mooie plek is om ook hún dierbare beestjes een laatste rustplaats te geven.

Het is dan ook niet vreemd dat ik op terugweg eens langs de plek wilde gaan, die me al vaker was opgevallen door de ongewone bewegwijzering: Natuurbegraafplaats Werselo met als ondertitel: eeuwige grafrust in de vrije natuur.
Tenslotte is een “natuurlijke begraafplaats” niet de meest oorspronkelijke manier van laatste rustplaats? Wat dacht je van al die grafheuvels op de Veluwe, de hunebedden in Drenthe…

In Nederland is de mogelijkheid om een (natuur) begraafplaats te willen inmiddels de taboe sfeer en ambtshalve beperking ruimschoots ontstegen.
Door de ruige decentralisatie van de laatste 10 jaar hebben de provincies en gemeenten veel meer bevoegdheden creatieve bestemmingsplannen rond natuurbegraafplaatsen te schrijven.
En de wet op lijkbezorging, what’s in a name, is een vijftal jaar geleden subtiel veranderd waardoor men het stoffelijk overschot fijn door de vrije natuur mag rondzeulen en achterlaten.
Bovendien: Natuurgraven worden nooit geruimd, ze zijn immers duurzaam van opzet en verdwijnen vanzelf, inclusief het ene houten grafplankje.
Dat er buiten de gemeentelijke natuurbegraafplaatsen ook initiatieven ontstaan op particuliere grondstukken moge ook duidelijk zijn. Achter de vaak ideologische uitgangspunten glimlacht voor menig kwijnend grootgrondbezitter best wel een interessant verdienmodel.
Vaak wordt de exploitatie in handen gegeven van een gespecialiseerd bedrijf. Zo opent ook  “Natuurbegraven Nederland (NBN)” natuurbegraafplaatsen op mooie in de natuur gelegen locaties verspreid over heel Nederland, onder meer in samenwerking met Natuurmonumenten.

Er is van alles over te zeggen; enerzijds zijn de kosten van zo’n plekje in de natuur stukken hoger, dan die “onder-de-kerk”. Anderzijds weegt dat weer niet op om op een andere manier te kunnen bijdragen aan de natuur als natuurlijke mechanisme. Een natuur die wordt gezien als een stroom van leven die het kortstondige bestaan van het individu overstijgt.

“Natuurbegraven houdt in dat het lichaam op een organische manier wordt teruggegeven aan de aarde” zo spreekt Natuurbegraafplaats Weverslo  bij Venray.  Eenvoud, eerlijkheid en rust zijn de kenmerken.
Het landgoed Weverslo van de familie Peterink, meet circa 7 ha gelegen aaneengesloten terrein bij het Venraayse buurtschap Weverslo. Het heeft een dubbele bestemming; één als bos met natuurwaarden en een als natuurbegraafplaats.

Daarbij stellen de eigenaren begraven in de natuur ondergeschikt aan het natuurbelang.  Alleen duurzame materialen die zonder problemen weer opgenomen worden door de natuur mogen worden gebruikt. Hooguit een eenvoudige onbehandelde houtenschijf wordt als markering gebruikt, geen bloemen, kaarsjes, zerken of anderszins.
Er zijn zelfs graven die slechts een GPS locatieaanduiding kennen.
Weverslo heeft voor de plechtigheid zelf een ontvangstruimte, een monument waar kleinoden kunnen worden achtergelaten en een ingetogen amfitheater voor de plechtigheden.
Over het landgoed slingert een prachtig wandelpad “de muzenroute” langs vele plekjes met ieder een meditatieve gedachte en een rustgevend bankje.
Juist op het moment dat ik weer opstond van mijn eigen Zen-momentje en we richting uitgang wilden wandelen vloog er een enorme buizerd vanaf het pad omhoog en verdween voor ons uit en met enorme vleugelslagen maar zonder enig geluid.
Guusje had hem uiteraard onmiddellijk in de gaten , en schoot erachteraan met enorme sprongen… alsof ze elk moment kon opstijgen en met een snoekduik haar prooi uit de lucht zou plukken.

Teleurgesteld kwam ze terug, zonder de buizerd.
Haar donkere ogen schoten vuur en keken met stellige vastberadenheid.
Nee zolang ze dat nog doet !

Baas ga zelf maar onder een hoopje steen…

.

.

.

.

Categorieën:Themawandelingetjes

Tags: etalagepop, fam Peterink, Guusje, muzenroute, natuurbegraafplaats weverslo, Natuurbegraven, natuurmonumenten, NBN, Reindersmeer, wandelen, wet op de lijkbezorging