Voor hen die van de Buitenbezittingen komen en allicht eenige dagen te Batavia verblijf houden, alvorens te Tandjong Priok scheep te gaan naar Holland, zijn de volgende inlichtingen wellicht niet ondienstig. Bij aankomst te Tandjong Priok per K.P.M. stoomer of te Batavia per trein aan het station Koningsplein, zijn van de voornaamste hotels afhalers aanwezig. Wil men geheel vrij blijven dan kan men op twee manieren van Tandjong Priok naar Batavia en Weltevreden gaan: ten eerste per trein (ongeveer elk half uur) en ten tweede per auto. Wanneer men per auto gaat is het aan te bevelen van te voren een accoord te maken…… Zorgvuldig leest de jongeman de eerste bladzijde van de Reisatlas uitgegeven door den Stoomvaart Maatschappij “Nederland”. Toegegeven, het boekwerk is al best gedateerd en voorin wordt met vulpen vermeld: 27 maart 1929, nu een tiental jaar geleden. De informatie leek hem echter alleszins nog bruikbaar. Al zeker omdat hij  toch had besloten voor de tocht te voet langs de landhuizen van Molenvliet, Noordwijk en Rijswijk, enkele mijlen langs de rivier de Tjiliwong stroomopwaarts van de oude stad Batavia. De tropische warmte voelde niet onaangenaam, ook al moest de temperatuur zo rond de 40 graden geschommeld hebben. Het was de dampende vochtigheid die zijn lichaam zwaar omklemde; het was midden in het regenseizoen.
De enorme druk op zijn buik werd er niet minder op, het baarde hem zorgen, hij had toch niet iets verkeerds gegeten… Hij nam zijn zakdoek, en veegde resoluut zijn hoofd. De vlucht in de fonkelnieuwe vliegmachine was wellicht te lang geweest, en verschillende stops hadden de reis eindeloos doen lijken. Wat moet een tocht per Stoomer dan wel niet betekenen, maanden onderweg?

Vastbesloten was hij om zijn grootvader op te zoeken, Opa Willem, hij was een hoge militair in het Nederlandsch Indisch leger. Een stille bewondering had hij voor deze man. Hij moest toch zeker een wijs en verstandig mens zijn. Hij had vast nooit een vlokje sneeuw gezien en wist zeer zeker van het nietige Koninkrijkje niet meer dan dat er vooral koeien rondliepen, deels in ingepolderde groene landerijen. En dan kon de man nog niet eens weten dat het merendeel van het land veel later in nog eens zoveel polders zou worden gehuisvest, om zich op te winden over hun eigen smeltkroes van vele volkeren, rassen, geloven en overtuigingen….
Opa Willem had met zijn ziel gekozen voor de Nederlandsche Krijgsmacht, diende en bewaakte ons Buitengebied tegen de opkomende Japanse dreiging. Zo iemand moet toch voor rede vatbaar zijn….
Na een blik op het in de gids mee ingebonden stadsplan stak hij de Kebon Siri over hield een katjang met zijn Dokar staande, onderhandelde en liet zich langs de renbaan voeren via het Grand Hotel Java en Citadelweg in de richting van station Noordwijk.
Opa Willem woonde met zijn gezin in Bandoeng, nabij Djokja, nog een drie- tot vijftal uur reizen met de trein. Oma zelf had hij nooit gekend, ze was al niet meer in leven en had een mooi graf vlak bij de School met den Bijbel. Op die manier konden de 5 kinderen, drie jochies en twee meiskes altijd even langs, zo had hij later, veel later vernomen van de oudste zoon. Verduiveld die druk op zijn middenrif leek groter te worden, en wisselde voortdurend van plaats en in hevigheid….

O wat zou hij de man graag willen spreken, nu het nog kon. Haastig liep hij langs de enorme massa inlanders met hun grote hoeveelheden Barang, het was immers extra druk door de jaarlijkse Pasar op het Koningsplein, en sloot aan in de rij op het perron der eerste Klasse.
Hij moet hem absoluut waarschuwen, vertellen wat er zou gaan gebeuren, al heel snel… Wat zou het hem veel waard zijn te voorkomen dat het noodlot zijn gezin zou uiteenslaan, dat de kinderen niet zouden moeten doormaken wat je nooit je kinderen zou gunnen, de jongens niet, de meiden al helemaal niet…
De trein zette zich in beweging met een vertrouwd ronkend geluid. Hij had maar net op tijd zijn gereserveerde plaats gevonden, en zijn handbagage in het daarvoor bestemde vak geborgen. Het tropische zweten werd er niet minder op, en leek zich rond de maagstreek samen te ballen. Het geluid van de krachtige treinmotoren zwol aan en werd ook weer minder, om vervolgens weer aan te zwellen…. Het zal de koorts zijn, meende de man die nu de pulserende drukgolven rond zijn maag niet meer kon negeren. Hij had net de reisatlas opengeslagen op het neerklapbare plateau in de rugleuning van de stoel voor hem, toen de telefoon ging…

Ik schrok op, in één keer klaarwakker en opende mijn ogen en zag nog net hoe Poesnel van mijn buik opsprong, waar ze heerlijk spinnend en pompend haar plekje meende te hebben gevonden.
Met een luide verontwaardigde schreeuw maakte ze zich vervolgens snel uit de voeten ….

Het was weer eens half drie, en ik lag
even op de bank en niet in bed.
En alles gebeurde gewoon
zoals het moest.

gelukkig maar… ik werd een geluksvogel

..

Categorieën:korte verhalen

Tags: Bandoeng, Batavia, Djokja, Nederlandsch Indie, Opa Willem, Poesnel, tijdcapsule