Heerlijk om weer te schrijven…
Niet dat de inspiratie niet kwam, de drukte, het werk, nee verre van dat.
Eerder was het moment voorbij, zo ineens en voordat ik er erg in had.
Dag in dag uit, maand na maand, en de ongeschreven gedachten stapelen zich op.
En hoe heerlijk was het geweest om weer te schrijven… al is het voor een lege zaal.
Nu weet ik het…
Dat had ik moeten doen.
Zoals dat vergaat met verliefde liefde…
Van het ene moment op het andere viel je voor dat meisje als een blok.
Voor die bijzondere ogen, voor het vuurrode haar of was het nou donkerbruin.
’s Morgens wordt je wakker en sliep je onhandig, onrustiger kan haast niet.
Overdag kom je er niet toe om haar oprecht te vragen… uit dansen, of zoiets.
’s Avonds weet je het…
Je kans is voorbij.
En kan dat gaan met iets dierbaars…
Op het ene moment denk je het gaat nooit voorbij, die blijven voor eeuwig.
Zo was het toch al jaren, zeg nu eerlijk, of waren het zelfs eeuwen.
En dan ineens slaapt Poesnel in, stil en op haar eigen kussentje, dat wel.
En het Kereltje blijft achter… snuffelt wat, en treurt zo lijkt het.
’s Avonds weet je het…
Eeuwig is maar 100 jaar .
En blijkt het ondenkbare niet ondenkbaar…
En valt na zesentwintig jaar een doek bij de Vier Onsterfelijken.
Gewoon in de Groote wei, zonder zichtbaar lijden… dat wel.
Wel degelijk namen ze afscheid, en verwerkten natuurlijk de feiten.
De een wat aarzelender dan de andere, en gingen door.
’s Avonds weet je het..
We zijn deel van het bestaan.
Maar…
Als geen ander weet ik dat de diepste liefde ligt in de zachte hand op je schouder.
En de oprechte traan die zich mengt met die van jezelf.
En weet ik dat zonder liefde dat overgebleven Maatje zou wegkwijnen.
En is mijn schoot allang niet meer verboden gebied.
Hoe ze dat regelen in de wei, ik weet het niet.
Maar je ziet: Het is goed.
En dat ik nog steeds met mijn oude, dove, hijgende Guus erop uit mag, is een Godsgeschenk.
En als ook dat niet meer gaat…
dan hadden we het waanzinnig goed!
Want zolang er leven is…..
Categorieën:korte verhalen
Stoofperen en andere gedachten 
Aanzuiverend Sparen 
Cliffhanger 
Kees de olieboer 
HOF- en bijzaken 
Wat prachtig!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi en verdrietig. Kon je maar vasthouden wat was… maar de herinneringen blijven. Ik hoop dat Guusje en jij nog heel lang van elkaars gezelschap mogen genieten. En schrijf jij vooral door! Want het is nooit voor een lege zaal, dat weet ik zeker.
LikeLike
Ooh dat filmpje, daar schiet ik natuurlijk meteen van vol, wetende dat… . Maar Jolita beschrijft het heel raak: verdrietig en mooi, zoals het ging.
En ja, zolang er leven is… moeten we daar intens van genieten!
Dikke knuf voor jou en Guus en een voorzichtige kriebel voor het Kereltje.
(En schrijf maar weer eens wat vaker jij!)
LikeLike