Jazeker, ze zijn me zeer dierbaar, mijn bergschoenen, eigenlijk zijn het meer wandelschoenen.
Ze zien er robuust uit, met zo’n stevig profiel en een hoogte die net iets voorbij je enkels reikt. Bovenop stevige, haast onverslijtbare veters. Die veters zijn eigenlijk veel te lang, zeker als je niet alle ogen gebruikt, en de bovenste twee rijghaken bieden daar veel gelegenheid voor.

Ik heb deze kistjes al een lange tijd, alhoewel ik niet meer precies weet hoelang. Ik denk dat ik ze al had in de tijd van de veel te eindeloze wandelingen met mijn ouders, Alpenliefhebbers van de voetwegen, wie liep ze niet… Dat mijn vader, hij had last van hoogtevrees, zich op de meer toeristische route concentreerde begreep ik best.
Ik zou zelf nog vele jaren ook met mijn eigen gezinnetje wandelen, met goedgevulde rugzak en opperbest humeur. Het stoere schoeisel bracht ons veel, maar kon niet alles; vandaag precies 5 jaar geleden stokte even de wereld, en ging toch weer draaien.
Met menig vriendin uit latere episoden liep ik in diezelfde schoenen over haast onbegaanbare en rotsachtige paden, slechts gemarkeerd met een enkele verfkwast, hier of daar aan een rotsblok. Vermoeide, ontgoochelde schoonheden verdwenen, de schoenen bleven, allen schuldloos.

Werkelijk, ik heb ook een paar nette schoenen, twee paar eigenlijk, uit zo’n Italiaans Design winkeltje met een klinkende naam, niet ver van het Romaanse Forum. Meer bleef er niet over van ook die romantische promenade.
Fijn om tegen elkaar in te dragen, zo tijdens lange beursdagen, de schoenen wel te verstaan.
En tja, over mijn Rembrandtjes zal ik maar niet teveel spreken, die lijken wel eeuwig mee te gaan.
De kenners en de mensen die mij kennen, weten waar ik het over heb. “Paaaahap !” zo klinkt nog steeds de vermanende terechtwijzing van mijn meiden, “Paps, je bent toch niet op je slóffen ?!!”

Ik had ze al een tijd niet meer gezien, de wandelschoenen. Opgeborgen had ik ze, in een grote kartonnen doos, bij mijn Friese doorlopers -een heel ander verhaal- en wat legergroen uit mijn reservetijd.
Ik ontdekte ze pas weer, toen ik op zoek was naar mijn dienstjasje, een wind- en water dicht geval, eentje waar je ook mee tussen de paarden kan rondscharrelen. Ze waren behoorlijk onder het stof, als door de tijd getekend, en het leek alsof de muizen erin hadden huisgehouden. De knaagdieren hadden er echter werkelijk een huishouden in gesticht, handenvol snippers, knaagresten van noten en eindeloos veel keutels. Ik was het een beetje vergeten, maar ook aan de flap onder de veters kan je nu nog goed zien, hoe een van de elf puppy-kinderen van Guusje destijds aan het kauwen was geweest, met van die vlijmscherpe, spierwitte naaldjes als tanden.

Dit schoeisel kwam me echter goed van pas; op sloffen loopt het maar slecht door mul zand, of door modderige bospaden.

Ik ben dankbaar dat ik ze terugvond, deze stappers; ze houden de deur naar buiten open, en brengen nieuwe inspiratie, elke dag weer ! Dankzij toch ook weer deze schoenen kijkt het leven naar mij, zo als ik het mag zien, altijd in beweging en altijd een frisse blik op de toekomst. Het is des te heerlijker om dat te beleven met zo mogelijk al je beesten, hoewel ik Poesnel en Kees&co nog niet tot buiten de tuin heb weten te verlokken, ze regelen dat liever zelf….
Guusje is dan ook het geweldige excuus om er ook echt op uit te trekken, soms dichtbij huis, soms wat verder, vaak een heel stuk verder. Immers met onze verre Friese maatjes werden we een fijn clubje, genieten volop, steeds vaker en van dezelfde dingen. Ieder gewoon op zijn eigen manier, nu al weer bijna twee jaar.

In de auto liggen ze klaar, tussen droge kleren, hondenvoer en terloops groen spul van het boerenerf.
Volgens een oud IJslands gezegde hebben schoenen geen geheugen, en zien slechts wat ze zien.

Ze zien rust en een vastberaden toekomst.

… Musica: Vuelvo al sur –  Gotan Project (la Revancha del tango)

Categorieën:korte verhalen

Tags: Bergschoenen, Boschoord, Diaz, Forum Romanum, Guusje, hovawarth, rembrandt, sloffen, tijdcapsule, wandelschoenen