fragment reisverslag Impian Anak (12 aug 2012)

By Peter de Lannoy on 12/08/2012 • ( 0 )

Marianne Geurts van Impian Anak:

Zondag 12 augustus

Bah, vandaag is alweer de laatste echte vakantiedag. Morgen telt niet echt mee, vind ik, dat is meer afscheid nemen dan vakantie vieren. We hebben voor vandaag een dagje Gili’s op de planning staan.
Tom slaat over, is nog niet superfit, zegt hij. We stellen hem voor om dan gewoon mee te gaan, zonder te duiken, een dagje op één van de eilandjes blijven of rustig snorkelen. Maar nee, de laatste vakantiedag de zee op zonder te duiken ziet hij niet zitten, dan blijft hij liever in Loco.
Ik twijfel wat te doen, maar besluit toch maar mee te gaan op de boot. Tom amuseert zich hier ook wel, bij Jay, Boung of ergens anders in de kampung.
Voor we naar Teluk Nare gaan, halen we Peter II uiteraard ook op. Zijn plan om tijdens zijn korte verblijf op Lombok alleen de school in Batu Tumpeng en zijn sponsorkinderen te bezoeken en verder op het strand te relaxen is niet helemaal gelukt. Tja, uitrusten kan in Nederland ook, zeggen wij altijd.
Met een auto vol komen we aan in de haven. Daar loopt alles gesmeerd en even later zitten we op de boot.
Het is weer genieten, lekker weer, strakblauwe lucht, gezellige mensen aan boord. Alleen Pak Di mis ik erg, zeker als iedereen van boord is. Tijdens de overtocht zit Pak Umpuk aan het roer. Maar tijdens het duiken neemt één van de andere jongens het roer over en werkt Pak Umpuk weer mee als divemaster. De andere kapiteins zijn ook aardig, maar toch voel ik me eerder overbodig of in de weg zitten dan wanneer Pak Di er is. Maar ja, hopelijk is Pak Di volgend jaar weer van de partij.
Na een ochtendduik bij Sharkpoint gaan we lunchen op Trawangan. Ja, nu kan het nog, dus wandelen we naar Kiki Novi. Peter II kan onze restaurantkeuze ook waarderen, we hadden niet anders verwacht. Hier is het eten altijd heerlijk, en je kunt zelf aangeven wat en hoeveel je wil eten. Dat is wel altijd moeilijk, zeker als je zo’n 20 schalen lekker eten voor je ziet staan. Ik vind het leuk om allerlei dingen uit te proberen, maar dan is je bordje (of eigenlijk mandje) zo vol.
Na de lunch gaat het duikprogramma verder. Zoals vaak in de middag wordt er gedoken en gesnorkeld bij Meno Wall. De golven worden al weer hoger en als we in de namiddag terug varen naar Lombok gaat de zee flink tekeer. We klimmen op het zonnedek om nog een beetje droog te blijven. Pak Umpuk weet ons en de boot weer veilig naar het vasteland te brengen.
Als we in Senggigi aankomen treffen we Tom aan op kantoor, hij voelt zich weer prima, gelukkig!
Als we de oprit bij het hotel oprijden komen Boung, Wawan en baby Alifia ons tegemoet. Even vragen wanneer we precies vertrekken, want er moet natuurlijk wel echt afscheid genomen worden. Dat komt goed, voor we vertrekken zijn Boung, Sareah en hun gezin altijd de laatste mensen in de kampung die we gedag zeggen.
Nu maak ik nog snel een foto van het gezelschap, als aandenken voor als we weer in Belanda zijn.

Dan gaan we ons snel opfrissen, want voor vanavond hebben we ook al plannen. We zijn uitgenodigd voor een afscheidsdiner bij Ibu Diah en Pak Di. Ook Peter II is uitgenodigd.
De laatste avond is altijd lastig, we krijgen dan veel uitnodigingen en vinden het moeilijk te kiezen waar we naar toe gaan. We willen niemand teleurstellen, maar kunnen ons ook niet opsplitsen. Maar nu is de keuze gemakkelijk gemaakt; ibu Diah, Ida en Ibu Misroh zorgen voor het eten, en we eten in het huis van Pak Di. Prima geregeld.
Het huis is helemaal in gereedheid gebracht voor onze maaltijd. De tafel is naar buiten gezet, die is veel te klein voor al het eten. De vloer is bedekt met matten en zodra we op de matten zitten wordt alles volgezet met schaaltjes eten. De dames hebben zich uitgeleefd, wat een keuze. Verschillende soorten groente, fruit, kroepoek, nasi, saté en flinke tonijnen op stokjes. De vissen die je hier elke dag uit de vissersboten ziet komen. Ze zijn lekker geroosterd. Het is een gepeuter om hem graatvrij naar binnen te krijgen, maar het is wel smullen! Gelukkig mogen we hier gewoon met de handen eten.
Uiteraard worden de theeglazen weer goed gevuld. Het wordt steeds voller in het kleine kamertje, Opan en Ida en Pak Umpuk met zijn gezin zijn er ook.
Maar op het zoldertje (de ruimte boven het plafond van gevlochten palmbladeren) is het zo te horen ook druk. Die ruimtes worden intensief bewoond door vele muizen (en/ of ratten?). Elke avond hoor je ze wel een paar keer over het plafond racen. Vanavond hebben ze er echt zin in. Een paar keer vallen er schilfers en stukjes plafond naar beneden. We moeten opletten dat er niks in ons eten of drinken valt, want door het lekke dak zijn de plafondmatten niet meer van al te beste kwaliteit.
Op een gegeven moment horen we een luid gepiep en valt er iets omlaag, door een gat in het plafond.
Het valt precies op een dienblad dat naast Ida staat. Kasihan, een babymuisje is neergestort!
Alsof het van tevoren zo geoefend is wordt het blad met het piepende muisje muisje zonder commentaar te geven doorgegeven naar degene die het dichtst bij de deur zit en buiten leeggekiept.
Wij kijken een beetje verbaasd, niet zozeer om het feit dat er een keer een muis door één van de vele gaten valt, meer om het feit hoe het beestje zo snel en stilletjes wordt weggewerkt.
Dat zal dan wel weer zijn om ons niet te zeer te verontrusten of zo.
Verontrust zijn we niet, maar we schieten wel alle vijf in de lach. En we beginnen ons af te vragen of we net geen vreemde dingen in de satésaus hebben geproefd. Wie weet wat er al allemaal in ons eten is gevallen…

Peter wil graag nog even met Pak Umpuk en Opan naar Pak Harfin gaan. Even kijken hoe het met de zieke gaat en afscheid nemen. Peter II, Tom, Anique en ik slaan dat bezoekje over. Tom, Anique en ik zijn afgelopen week al daar geweest, en we willen ook niet elke keer met zo’n groot gezelschap binnenvallen.
En natuurlijk willen we hier in Ampenan ook niets missen. Het begon net gezellig te worden.
Als de heren weg zijn, worden hun plekken snel weer opgevuld. Het is hier een duikersverzamelplek. Eerst komt Herwin binnenvallen. Even later komt Dian van Dolphin Dive ook nog langs.
De duikwereld is hier klein, en zeker de lokale duikers zoeken elkaar vaak op.
Pak Di en Pak Umpuk zijn de oude rotten in het vak en worden vaak gevraagd om advies of voor reparaties van materialen. Nu heeft Pak Di een BCD gerepareerd, naar volle tevredenheid van de eigenaar. Scheelt hem weer een hoop geld.
Als de mannen terug komen uit Mataram horen we dat het met Pak Harfin redelijk gaat. Het is nog steeds niet echt duidelijk wat er nu allemaal gaat gebeuren, maar voorlopig krijgt Pak Harfin in elk geval medicijnen en een paar keer per week therapie, wat dat dan verder ook in mag houden.
Het is al laat als we afscheid nemen. Het was een gezellige avond, wat het afscheid nemen alleen maar moeilijker maakt. Morgen komen we weer terug, maar dit is voorlopig de laatste prachtige avond in Ampenan. Het is hier altijd zo mooi ’s avonds laat bij het strand. Beetje afgekoeld, duizenden sterren, leuk gezelschap.
We rijden terug naar Senggigi en leveren Peter II af bij zijn hotel. Van hem nemen we ‘echt’ afscheid. Morgen zullen we hem waarschijnlijk niet meer zien.
Misschien komen we hem volgende week of zo al weer tegen in Venray, maar toch is het nu ook even slikken. We hebben geweldige dagen gehad samen, veel gelachen, veel gezien, veel beleefd samen.
Wat Lombok-gevoel betreft, geloof ik dat we behoorlijk op één lijn zitten. En ik merk dat ik zelf dingen ook weer meer zie, meer of intenser beleef, als er iemand bij is die hier nog niet zo vaak is geweest.
Als we even later weer bij Bumi Aditya zijn, drinken we nog een glaasje en gaan dan slapen. Morgen wacht ons nog een lange, drukke dag!

meer reisverslag: verslag 2012