Ik kan ze me nog goed voor de geest halen, die vele fietstochtjes met de meiden, op verkenning langs de Maas; vaak pal erlangs, dan wel langs de ene, dan wel langs de andere oever. Al van kleins af aan, soms in slaap sukkelend in de kinderzitjes – hoofdje vredig op je stuurarm. Later stevig meepeddelend -daar komen die bolle hollandse fietskuiten natuurlijk vandaan. Hoewel de keiharde fietsspieren vooral zijn ontwikkeld door het dag in en dag uit fietsen van – en naar school; het regionale Dendron te Horst is algauw een drie kwartier zwoegen tegen de wind in. Of wat te denken van die dagelijkse 12 km naar de boemel Venray-Nijmegen, langs het spoor en ook daar altijd wind tegen. Ja, fietsen kunnen ze nu nog steeds als de beste !! En reken maar dat ze daar ook met de nimmer aflatende frisse lucht tevens een stuk gezondheid door hun longen hebben geventileerd.
En zo ontdekten we ooit dat enorme grindgat, iets landinwaarts achter het Leukermeer, dat zelf ook ook ooit een grindgat was. Ik kan me de enorme hoeveelheden grondverzetmachines herinneren, het lawaai, en vooral de enorme kale vlakte rond een onheilspellend diep uitgegraven meer…. Wel, nu een jaartje of tien, vijftien later heeft zich toch wel het een en ander afgespeeld. We hebben in ons Nederland naar mijn idee toch wel vaardigheden ontwikkeld om dit soort door zware exploitatie bedreigde natuurgebieden te redden. Zo ben ik al zo vaak verrast, en zwaar onder de indruk geraakt van de brabantse Griendsvenen, natuurpark de Groote Peel, de Moost of dichterbij de Pastoorsweiden bij Swolgen. Maar net zo mooi is het verre Fochtloërveen, waar ik onlangs met mijn heerlijke maatje een middagje mocht genieten.
In het recente verleden zijn in de limburgse Maasregio ongelofelijke hoeveelheden zand en grind afgegraven voor de aanleg van bijvoorbeeld de A73. In zeventiger jaren begon men zo ook de zuidelijke delen van de Bergerheide tussen Well en de Duitse grens af te graven.
Door terecht groene protesten, werd besloten niet verder te gaan met de wat duits aandoende gatgraverijen en het gebied op een meer bestendige manier te herinrichten voor natuurontwikkeling en -beleving.  Het reeds gegraven zogeheten Reindersmeer was via een ondertussen in onbruik geraakte sluis verbonden met het Leukermeer. Hier bevindt zich nu het Bezoekerscentrum De Maasduinen en daarin de bosbrasserie “In de Sluis”. Het duurzaam ontworpen gebouw valt op, of eigenlijk juist niet, door het begroeide dak en fraaie integratie over en in de oorspronkelijke sluis.

Een goed startpunt om een stevige wandeling te beginnen, rondom het meer natuurlijk. Een prima gelegenheid om met mijn Guusje alle zes beentjes te strekken. Een klein informatiebordje overschatte mij, waarschijnlijk door mijn versleten gympen en voorspelde een tocht van circa 4 uur. Maar goed, dan toch wel eentje met het vooruitzicht op nog een lekker biertje… lekker de beentjes gestrekt op het aanlokkelijk uitziende terras, haast zwevend tussen de sluizen, precies boven het schutkanaal.
Donkere wolken pakten zich reeds rond het middaguur samen boven de Maasdorpen. Ik zou maar weinig andere wandelaars tegen komen.
De wandeling rond het Reindersmeer is een soort miniatuurversie van net zo’n rondgang maar dan langs afwisselende Europese kusten, aldus het fonkelnieuwe informatiebord aan het begin van een enorme voetbrug. Direct achter die brug begint gelijk een stevige klim over de eerste klif in de stuifduinen. Door het drukkende en benauwde weer liep al snel het warme zweet in straaltjes over mijn rug, en pufte ook Guusje als een bejaarde stoommachine.
Nou aan diversiteit van kustvormen geen gebrek; al snel wandel je min of meer direct langs het meer en zie je uitgestrekte stranden, maar ook intiem knusse baaien, luwe grindeilanden en ook nog meer onstuimige landkapen. Gelukkig maar, immers bij de heersende warmte hoort een zeer genietbare pauze aan een van de vele mini strandjes; Guusje in het water, de baas een appeltje, mueslireepje ….
Ik kon me niet meer precies herinneren, maar de laatste wandelaar had ons pad al een dik uur geleden gekruist. Het wat oudere echtpaar, uitgerust met prachtige, zo te zien fonkelnieuwe bergschoenen, waarschuwde mij toch maar liever om te draaien…. er zat een behoorlijke onweersbui aan te komen. Jammer toch dat het nu net onze oosterburen zijn, die van al dit moois komen genieten. Maar zoals zo vaak, blijkt het dat de plaatselijke mensen hier niet meer het bijzondere van zien. Vaak is dat puur onwetendheid  maar ook is er nog een verkeerd beeld, een oude situatie in gedachten. Hier was natuurlijk jaar en dag een onveilig oord van geïndustrialiseerde dagbouw. En als er al mensen komen, met de auto of de fiets… vaak zwermen ze niet  heel ver in het gebied uit.
Wel een beetje jammer van die hele zwarte wolken, die nu tot vlak boven ons waren geraakt. Waren er eerst nog de ganzen, de best bijzondere oeverzwaluwen of de meeuwen, nu een drukkende en dreigende stilte!

Natuurlijk keer ik niet om, al is het alleen maar omdat dezelfde weg terug….. iets is in uiterste noodgevallen, een noodzaak bij een dead end, opgelegd door aardbeving 10.5 of eventueel op verzoek van een boswachter, want loslopende honden is niet echt de bedoeling hier, geloof ik. Verder lopen is in ieder geval een betere optie: terug gaan duurt nu langer dan de tocht rond het meer gewoon te vervolgen.
Eigenlijk werd mijn aandacht getrokken door de vele prachtige mossen, toen ik de twee prachtig in het hoge gras verscholen vennetjes zag liggen, op een steenworp afstand van het meer en slechts gescheiden door een karrenspoor. Gespannen naar wat ik zou aantreffen, liep ik naar het ven, sopte door de drassige mosbodem naar de rand van het water. Daar zochten met luide plonsjes tientallen kikkers hun heil in het water. Juffertjes, libellen en duizenden muggen zweefden op kuithoogte… Ik ging tot op mijn hurken zitten, en genoot van dit alles. Jeetje, nog niet zo lang geleden keken we mijn en ook Noortje’s meer bruin-groene ogen uit, bij een dergelijk prachtig en drassig ven. We accepteerden daar met genoegen een nat pak om met haar engelengeduld al het moois vast te kunnen leggen op het fotokanon.
Guusje plofte neer en rolde op haar rug gelukzalig rond en rond, schaamteloos door het sompige riet en mos. Ze schudde zich uitbundig en kwam met een diepe zucht aan mijn voeten liggen. Goed dat ze dat deed, anders had ik geen erg gehad in de grote hoeveelheden zonnedauw, opvallend in een frisgroene bloei. Naar mijn idee een zeldzaam vleesetend plantje…
Veel te zien was er, en al gauw waren we een bedenkelijk halfuurtje dichter bij een zeer waarschijnlijk tropisch en heftige regenbui aanbeland. Even flink de sokken erin zetten was er niet bij, het zand over de duintoppen werd steeds muller en zwaarder om te lopen. Mijn gympen zaten dan ook in enkele minuten vol zand… Gelukkig bevindt zich ergens op de helft van de rondtoer een veerpontje, die een stukje afsnijdt door je alvast aan de andere kant van het meer te brengen. Het is overigens een heuse sleur-jezelf boot, waarbij je je zelf naar de overkant zet, door met je volle gewicht aan een kabel te trekken die via een katrol aan de overkant weer aan de boot is bevestigd. Geweldig… Vooral om dan even half-waters te dobberen, en dat zojuist verstoorde ganzenpaar dichtbij te zien langsvliegen.

En zo kwamen we met een twintig minuutjes tijdwinst aan bij de sluizen, en nog geen drupje gevallen. Tja er blijft dan niet veel over dan om het beloofde, koele getapte biertje te gaan nuttigen! En zo zat ik dan op het duurzame terras, precies midden boven het schutkanaal…
Met slechts twee andere stelletjes als gast, genoten we van de stilte en het prachtig uitzicht. En jazeker de hemel ging wel degelijk open, maar we hadden reeds netjes afgerekend, uitgebreid bij de auto de gympen leeggeschud en verwisseld voor mijn comfortabele Rembrandjes.
Een bui die zijn weerga niet kent volgde, en bleef voor het daaropvolgende dagdeel ….

Chapeau ! indrukwekkend en spannend tegelijk !!

Categorieën:Themawandelingetjes

Tags: blauwe juffer, Guusje, libelle, natuurmonumenten, Reindersmeer, sleur-jezelf-veer, wandelen, zonnedauw