Uiteindelijk bestaat mijn kleine firmaatje alweer vijf jaar, en ook zitten we alweer bijna vijf jaar in het pand aan de Oostrumse Stationsweg. Samen met een tiental andere bedrijven lijkt het best wel op weer zo’n bedrijfs-verzamel terrein. Huisnummer 120 L is een van de 7 segmenten van een 5000 vierkante meter grote voormalige bedrijfshal.
In de overige gebouwen op het terrein zitten diverse wat plompere bedrijven zoals een caravan importeur, een carrosseriebedrijf, een motorspeciaalzaak, een chopperbouwer en zelfs een fitness-zaal maar ook een waanzinnig warme bakker en een brikettenfabriekje.
We zouden er eigenlijk een Campus van moeten maken, dat zou Venray niet misstaan. De benodigde community geest is aanwezig: Wij zitten op een zonnig dagje maar wat graag met zijn allen buiten voor onze respectievelijke rolpoortjes grappige grollen te maken over elkaars nering.
Dat is onze Business Club in Optima Forma !
De bedrijfsruimte zelf is relatief smal, dat komt door de markante industriële dakvorm. Door de diepte van zeker 25 meter in zijn geheel een veel te ruim bemeten bedrijfshal. Ruimte genoeg, zou je zeggen, zeker als je bekijkt dat daar destijds slechts 1,7 kubieke meter handelsvoorraad, een calamiteitenbuffer en voor mijn twee Japanse opdrachtgevers wat douanepapier moest worden opgeslagen.

Na mijn Groote Verplaasting van het platteland naar de stadswoning had ik er beter aan gedaan gelijk veel weg te gooien, in plaats van in deze hal  -plaats genoeg-  op te slaan, achteraf …..
Vaak kan ik hét niet eens meer terugvinden, en koop dan alsnog een setje vlakke ringetjes, kroonsteentjes of fietspompverloopnippeltjes (ik heb van die laatste 17 dubbele, en 3 hele bijzondere… ergens).
Uiteraard stalde ik ook met genoegen de oude cabriolet, daar was in de parkeergarage echt geen plaats meer voor!
Ook staat er een riedeltje fietsen, die stuk voor stuk heus nog te repareren zijn. Het oudste exemplaar is overigens een koersfiets uit 1976, gekocht met het laatste beetje gespaarde reservisten soldij. En de jongste een tandem, waar we een heuse Elfstedentocht mee fietsten, in vliegend tempo!
De fles Friese Beerenburg steekt nog in de Bidon-houder… leeg, dat wel.

En wat dacht je van mijn trouwe oude Renault-trekker…
Een Midlife crisis waar een maîtresse de hoofd- en alle bijrollen in hoort te spelen had ik nooit, een tractor wel. In het begin een zachte hand, dan volgt eerst wat gepruttel, maar daarna…. tempérament Français. En van jongs af aan konden ook mijn meiden het goed met haar vinden, dus wat is dan nog het probleem?
Later kwam daar nog de afzetbare Camper bij, waar ik eigenlijk niets mee kon zonder ook zo’n Woest Ogende 4WD-pickup-truck. Maar ja, het rook er zo vertrouwd, als je er even in ging zitten. En je de ogen sloot, eventjes.

Verder is het natuurlijk een echt genoegen om je eigen werkplaatsje te hebben om te kunnen sleutelen. ’s Winters is het er goed, en in de zomer zelfs tropisch warm.
Onhandig is het evenwel, dat na elke stevige regenbui de vloer enkel-hoog blank kan staan, en het hemelse water meedogenloos uit diverse afvoerputjes sissend terug de ruimte inspuit.
Het is me heus overkomen dat ik midden in de nacht werd gebeld door de Business Club om te helpen elkaars goederen in veiligheid te brengen. In die lange maar tropisch warme nacht kon ik niet voorkomen dat 17 kartonnen dozen -ze stonden gewoon op de vloer- tot papiermaché werden verpulpt…
Over wat er van de doosinhoud nog onbeschadigd was, heb ik het maar niet.
Ik weet het ook niet eens meer.
Regelrecht naar het containerpark heb ik het gebracht, en vanaf dat moment staat al het overige op pallets en in rekken.

Maar laat ik niet mopperen, het pand is prachtig, en straalt een trots uit de dagen van weleer. Het was rond 1950 het eerste grote bouwproject in de gemeente Venray na de tweede wereldoorlog.
De ultieme ode aan wederopbouw en tegelijk ook de eerste grote industriële vestiging in Venray . Dit hypermoderne gebouw werd gebouwd voor Muvero, de toen nieuw bedachte naam voor de Mulders-ketelfabriek.
De oorlog had van het oude pand, een voormalige betonfabriek, ook in Oostrum, namelijk zeer weinig over gelaten. Vernieuwend en met hoog polygoonjournaal gehalte, al is het door het typerend golvende “shed-dak”. Duizenden keramiek flessen zijn hier voor gebruikt, destijds een innovatief, sterk isolerend bouwmateriaal.
En wat te denken van de twee prachtige bedrijfswoningen met die markante torentjes. Er zit nog een schitterend glas in loodraampje in, uiteraard met de heer Mulder als thema.
Ik vond in het archief van onze lokale “Peel en Maas TV” zo’n alleraardigste reportage, dat ik hem op mijn YouTube Channel plaatste, als je nog even tijd hebt, tenminste.

Maar goed, in 1951 werd het bedrijf opgeleverd, en werden er tot zeker 1970 ketels gemaakt. De zaken gingen voorspoedig, en heel Nederland was afzetgebied, maar ook erbuiten. Vooral keukens van instellingen, weeshuizen en kloosters waren de eindgebruikers. De kookketels werden voor verschillende doeleinden gebruikt: Voor de was, voor de slacht, voor het “wecken” et cetera.  Ook in de veehouderij bleken de ketels uiterst bruikbaar bij het bereiden van voederbrij.
Na de opkomst van het gedroogde veevoer en zeker ook de elektrische wasmachine kwam er snel een terugval. Het zo in de problemen rakende Muvero werd door een concurrerende Duitse fabrikant overgenomen. Deze sloot echter per faillissement al spoedig de poorten.
De gehele voorraad ketels, zo vertelt de historie, is met inspanning van vele vrijwilligers nog juist via het missiehuis in Teteringen naar Afrika verscheept. Daar worden ze op de dag van vandaag nog intensief gebruikt…. voor van alles natuurlijk !
Een enkele keer zie je hier in de dorpen nog wel een Mulders-ketel als bloembak.
De firma Janssen Apparatenbouw, de huidige eigenaar heeft de gebouwen in oude luister hersteld inclusief het schitterende torentje op de oude ingang, en verhuurt de diverse compartimenten.

Rond het ontstaan van de roemruchte Mulder-Ketel zijn nogal wat verhalen in omloop. De meest charmante is toch echt die met de buurvrouw in de bijrol!
Gradje Mulders was rond 1930 als jonge vrijgezel best wel gecharmeerd van zijn buurvrouw, een niet onbemiddelde boerendochter. Nou was Gradje weliswaar een zeer goedhartig en voorkomend mens, een erg opvallende verschijning was hij niet. Een wat verlegen en een in zichzelf gekeerd persoon was hij. Met zijn 1 meter50 ook niet iemand waar diezelfde buurvrouw, een vrouw van de wereld, direct in zou willen klimmen! Hij had er, vastberaden als hij was, een geweldig lief ding voor over om toch in haar gratie te komen.
En toen begaf de wasketel van de buurvrouw het….
In de huishoudelijke paniek die toen ontstond slaagde Gradje erin zich onderscheidend op te stellen: Hij wierp, hij was metaalbewerker in dienst van de Staatsspoorwegen, al zijn technische vaardigheden en creativiteit in de strijd. Hij bouwde voor zijn oogappel een prachtig blinkende en revolutionair zuinig houtgestookte wasketel en bevestigde het allereerste eerste naamplaatje “Mulders ketel”.
Bij mijn weten stond toen niets de liefde meer in de weg….
Maar ook ging de faam van de Mulderketel als een lopend vuurtje rond bij buurtgenoten, vrienden en kennissen in het dorp en ook daarbuiten op het platteland.
Gradje begon met de bestaande mallen een bescheiden serieproductie deels in zijn vrije tijd, deels in die van het Spoor. Uiteindelijk koos hij voor ontslag bij het spoor en zette alles op zijn Muvero.

Een tweetal jaar geleden kwam Patrick Andriessen, een oud dorpsgenoot, met het voorstel de ruimte voortaan samen te gebruiken, onze Business als het ware te bundelen ! Patrick is een zeer vaardig meubelmaker, creatief interieurontwerper en vormt samen met zijn lieve vrouw Marjolein een absoluut voortvarend ondernemerspaar. Voor mij was dat de ultieme stok achter de deur om zoveel mogelijk ruimte te maken. Opruimen, weggooien en verkopen.
Zo verdween als eerste de tractor én de enorme mestverspreider, samen met een traantje naar een bevriende kennis die er wel wat handel inzag, maar mij vooral erg ter wille was door de hele santenkraam in één keer weg te halen
Binnen enkele weken had Patrick de ruimte omgetoverd tot een zeer efficiënte werkplaats, waar al zijn enorme houtbewerkingsmachines en materialen konden worden opgeborgen. Voor mijn Barang maakte hij een extra verdieping in de toch al erg hoge ruimte, met een prachtige houten wenteltrap ernaartoe.

Voor ons beiden gingen de zaken vanuit dit pand niet al te slecht. Zo vertrokken regelmatig voorraadjes reservedelen uit mijn voorraad bestemd voor vele non-stop productiemachines bij een Beiers textielbedrijf in autostoelbekledingen. Maar vooral bleek voor Patrick de werkplaats een goede combinatie van efficiënt werken, rust en creativiteit. En dat leidt dan weer tot een aantal goede orders.

Het is om die reden dat met name voor Patrick de behoefte aan een meer representatieve ruimte is ontstaan, met een goede professionele uitstraling. Iets waar je ook je potentiële klanten echt goed kunt ontvangen. Ook een iets andere schikking rond de machines zal tot nog prettiger en efficiënter werken leiden.

Nu komt het nieuwe pand binnen reikwijdte. De plannen zijn gesmeed en per 14 juli trekken we in ons nieuwe pand te Horst, te midden van andere meubelmakers en houtverwerkende bedrijven.

Wederom een grootscheepse logistieke operatie in het verschiet.
Wederom een pracht van een stok achter de deur om andermaal eens goed door de opslag heen te gaan.

Creatieve mensen
hebben geen rommel
Creatieve mensen
hebben overal ideeën liggen

..

Categorieën:korte verhalen

Tags: bedrijfsruimte, bedrijventerrein, HOF de Lannoy, Janssen Apparatenbouw, midlife crisis, Muvero, opruimen, opslag, Patrick Andriessen, Stationsweg, tractor