We schreven 29 augustus 2013, nu bijna weer een jaar geleden, wat sjeest de tijd…
Met een vette knipoog naar de heerlijke tradities van en over het doorgeven van geluk, vriendschap en vaak diepe genegenheid vertelde ik reeds over de Japanse Wijnbes. Een Snoepje dat als een rode draad dwars door vele verhalen van velen blijft lopen.
Ik beschreef de Eerste Groote Verplaatsing: vanuit de tuin van Omi op de Veluwse zandgrond naar mijn ouders, die op de vette Belgisch-Limburgse lössgrond woonden. Zo evolueerde zich, op een voor iedereen aangename wijze een, laten we maar noemen: tweede generatie.
De ondertussen flink uit de kluiten gewassen planten kwamen met de Tweede Groote Verplaatsing vervolgens als generatie nr 3 terecht in de tuin van het Limburgse Swolgen. Een handvol struiken in de tuin, nabij de grote kinderschommel, en een resterend exemplaar achterin de paardenwei, naast de kraal.
Met achterlating van ik meen een of twee struiken in Swolgen, verblijven er nu drie hier achter in mijn kleine zakdoektuintje. Generatie 4 groeide op ingesloten tussen de betonnen fundering van een ondergrondse garage onder mijn huis en een sluip-door fietspaadje midden in het centrum van Venray.

Dat soort rode draadjes raakt je niet snel kwijt, nee…  Het is heerlijk te merken, dat ondanks soms ingrijpende veranderingen in je leven, vaak simpele maar waardevolle stap-steentjes blijven bestaan, gewoon eens niet verdampen of juist terugkeren en als zaadjes ontkiemen, genoeglijk in een heerlijk voorjaarszonnetje. En juist die gedijen extra goed, als je jezelf ook goed voelt.

Welnu, het gaat gelukkig goed met mij, erg goed. Ik heb lol in mijn dag, laat haast nooit meer mijn zelfgebakken brood zwart worden, eet onrustbarend gezond en zag in geen eeuwen meer een vette bamischijf. Rond en met mij bewegen zich de twee poezenbeesten en het Hond, alsof ze het hier eigenlijk voor het zeggen hebben. En ik…… gedoog.
Vooral ben ik content met mijn twee volwassen meiden, die allang her en der zijn uitgevlogen, maar nog graag en met regelmaat op het nest landen. Verder heb ik heb geen idee wat een vechtscheiding is, wandel uren en op de mooiste plekjes met Guus de hond, prijs me gelukkig met vele nieuwe en bestaande vrienden en werk met louter plezier de week door met mijn lieve collega’s.
En ook het hart heeft mazzel met mijn Maatje, die met verbluffende wilskracht en vol passie kan genieten van natuur, van dieren, haar dieren en haar grote Zoon.
Dat alles maakt me sterk, fier en gelukkig… en leert me eens te meer te genieten van zoveel pracht direct onder mijn neus, en gewoon om ons heen.
En daarom is het zo leuk, ook al is het nog zo simpel, bezig te zijn met mijn echt niet overdreven tuintje… en ervoor te zorgen dat de legende, de traditie blijft voortbestaan.

Reeds in de zomer van 2013, na de derde Groote Verplaatsing kwam er al snel aan de jonge, niet gesnoeide takken een totale oogst van iets onder de kilo. Ondertussen groeiden aan alle drie struiken driftig en uitbundig nieuwe en uiteenlopende jonge twijgen. Er zijn steeds drie generaties takken: een setje van het vorige jaar, een ronduit dooie weg te snoeien boel. Dan een setje jonge loten, alvast voor het volgend jaar en uiteraard de loten die in het lopend seizoen de vruchten dragen.

De tweede, dat is dus deze gepassioneerde zomer, was de struik immens groot, en kon je losjes vanuit de hurken of balancerend op je tenen bakken vol vruchtjes plukken. Ik heb zekerheidshalve een koepel gemaakt met gaas… om de snode merels en eksters tegen te houden. Echter, die hadden hun buik meer dan vol van de lijsterbes bij de achterburen. Daar kon je immers met zijn allen, zonder dringen terecht en zonder te moeten landen op stekelige takken; stel je voor: een eksteroog op je poot…
Uiteindelijk hebben we met een dagelijkse oogst totaal meer dan tweeënhalve kilo vruchtjes geoogst.

Nu nadert het moment dat de laatste vruchtjes geplukt worden, en het verschrikkelijke moment van snoeien weer dichtbij komt.
Een van de beproefde methoden om deze plant  tot vermenigvuldiging aan te zetten schijnt “afleggen” te heten. Nu dat is natuurlijk een zeer macabere aanduiding, voor iets wat wel degelijk met onder de aarde schoffelen te maken heeft.
Naar beste weten heb ik dan ook enkele snelle takken, die eigenlijk al in de juiste richting aan het groeien waren, in de grond geleid. Ik heb geen idee hoe verder, maar het doet me een beetje denken aan de manier zoals we ooit ook stekkies voor elkaar maakten van de parapluplanten: op zijn kop in het water of zeer vochtige aarde. Op het moment dat er “pootjes” aan kwamen, dan kon de migratie van de aldus verkregen nieuwe generatie in combinatie met bijbehorende vriendschapsrituelen naar de volgende gelukkige eigenaar plaatsvinden.

Maar zoals ook in de natuur, stel die eksters en merels waren toch gekomen, zou je verwachten dat al snel op natuurlijke wijze overal in Venray de Japanse Wijnbes zou moeten verschijnen, uitgepoept en wel. Het internet spreekt overigens met wisselende adviezen over het succesvol en vruchtbaar verloop van deze manier van voortplanting door opschot, jonge scheuten, kiemen of hoe je het maar moge noemen.
Hoe groot was dan ook mijn verbazing dat ik jonge plantjes aantrof direct onder de achterste struik, die het meest beweegt door de wind en ook het minste steun heeft. Heuse baby wijnbesstruikjes, met dat zo kenmerkende blad en ook al heuse kleine lieve tedere stekeltjes. Ik kan geen andere verklaring bedenken, dan dat ze zijn ontstaan uit vruchtjes die gewoon als rijpe meloenen zijn gevallen, en daar waar ze terechtkwamen tot dit groei-inzicht zijn gekomen. Het lijkt me een zeer begrijpelijke invulling van het bijbelse “gaat heen en plant u voort”

Of ze volgend jaar, of het jaar daarna ook vruchten gaan dragen, ik weet het niet.
Maar deze Wijnbes van “the Next Generation” heb ik met een enorme kluit uitgestoken en opgepot.

En ik heb er een fijne bestemming bij bedacht.

…

Categorieën:korte verhalen

Tags: afleggen, Diaz, Guusje, japanse wijnbes, Kees&Co, kiemplantje, next generation, parapluplant, Poesnel, tijdcapsule