Ik had eigenlijk bedacht eens een thema te benoemen, steeds bij elk van de wandelingen die ik maak, samen met mijn trouwe Guusje. Niet dat het haar wat uitmaakt, immers ze is allang blij dat er weer wat leuks gebeurt. Soms zijn de dagen van thuis wachten heus lang. Niet dat ze echt iets tekort komt, ik zeul haar immers vaak mee op pad. Dan zit ze achterin het wat krap uitgevallen autootje, poten over de tussenconsole, kop oplettend op mijn schouderhoogte… en een uitstekend uitzicht door de voorruit naar buiten. Waanzinnig leuk om daarbij te kunnen vaststellen dat ze wel degelijk de route herkent! Afslagen zoals die van de A73 richting de Swolgense Heide,  een ver maar heerlijk landelijk erf in Friesland of gewoon de afrol van de Venraayse parkeergarage. Ze herkent feilloos en gaat gelijk rechtop zitten, voor zover mogelijk onder het laag uitgesneden dakje. Met haar ogen is niets mis, hoewel het schijnt dat een hond geen verschil ziet tussen rood en groen licht. Een echte navigator is ze dus niet, en een jager zal ze gelukkig ook wel nooit worden… maar áls ze iets in de neus heeft, dan -reken maar- dan gaan we recht erop af tot een kwispelend “bestemming bereikt”.

Neem nu de wandeling van eerdaags, mijn gedachten waren nog volledig bij de dag, zoals ie was; druk, spannend maar zeer bevredigend. Je herkent het vast wel, het zou je moeten loslaten, maar jij zelf werkt daar nog niet aan mee, althans niet direct; het heeft een beetje tijd nodig voor het landen, bezinken, indikken. En dan nog moet je jezelf een handje helpen… komt dat even goed uit!
Wat is er immers nog heerlijker dan net als de hond de lucht snuiven van het nu zo fris ontluikende en zomerse bos.
Wel is het zo dat Guus dan haar best doet om de rode draad, het thema van de wandeling, alvast zelf te bepalen. Soms is dat wat rechtdoorzee: dollend en wel paarden proberen in galop te krijgen, of ganzen plagen en een stukje met ze mee proberen te vliegen, nadat ze boos kwakend zijn opgewapperd, erg hilarisch allemaal. Of gewoon als een dolle het pad afrennen, om vervolgens enigszins hooghartig terug te kijken waar ik toch blijf…
Wat er op die dag zo anders was zal ik nooit weten, maar gaandeweg werd duidelijk dat het een uitje zou worden waar we ons vooral door de neus van Guus zouden laten leiden. Het begin van deze thema wandeling, was wat Guusje betreft simpel, complexloos, zelfs wat platvloers.

Diaz, foto met dank aan Noortje

Immers wat is er nu voor lol aan om paardendrollen op te snorren, of uitgebreid te snuffelen aan een schotse drol van de Hooglanders, in hun eigen editie van de Highland Clearances. Maar goed, ondertussen losgekomen van zakelijke dromen, leek het goed me eens te verplaatsen in de beleving van de hond. Mijn grote vriend de kleine Jonas daagde me laatst uit een inschatting te doen op het reukvermogen van zijn geliefde hond Diaz, die met zijn neus net zo lenig is als wij met onze wijsvinger.
Wel één ding is zeker, een hond in het algemeen kijkt echt met zijn neus;  afhankelijk van neuslengte kampt een hond met zo’n tienmaal meer reuk-oppervlak dan de mens. En wat ik ook ooit leerde, tijdens een van de oergezellige puppy cursussen is dat een hond ook stereo kan ruiken… geweldig niet? Je zou toch waarlijk ook met je neus willen kwispelen en richten op daar waar de geur vandaan komt, zonder je blik te hoeven af wenden. Een heuse SurroundScent® !
Nee, mijn neus is sinds een bizarre proefneming tijdens de dienstplicht reeds in de 70-er jaren niet meer echt gevoelig; slechts de lucht van bedorven vlees,  kadavers en opmerkelijk genoeg ook enkele geraffineerd vrouwelijke fragrances dringen door. Hopelijk zijn dat juist de zaken die je minimaal helpen te overleven. Ik nam me dan ook voor me maar te verdiepen in de visuele aspecten van Guusjes’ bevindingen.

En wat me dan echt opviel, is dat er geen wezen op de zelfde wijze zijn drol legt. Ik zag keiharde keutels op een keurig zindelijke boomstronk, en als lava in lagen opgebouwde flatsen met een meer dan gemiddelde viscositeit. Ook een vracht paardenbolussen bestaande uit geel-bruine reuze pastilles in aaneengeregen trossen. Ik heb ook nog de moeite genomen om de drol van Guus zelf te analyseren, en kon vast stellen dat, als dat zo eens uitkomt, zij best vegetarisch is. Jammerlijk is dat de mens zelf zijn drollen versiert met diverse kleuren tissues, kranten of zelfs stukken textiel… onderkrabbelen is kennelijk onmogelijk voor de Europese Rechtoplopert.

Tijdens deze best diepe gedachten en beschouwingen was Guusje opeens stokstijf blijven staan, en tuurde strak de bosjes in. Ik had het eerst niet eens in de gaten maar als bevroren, zacht trillend op haar poten liet ze heel zachte en zeer korte blafjes horen.
Ze keek een aantal keren heel kort in mijn richting. Het was alsof ze me op akelig omzichtige manier mijn aandacht probeerde te trekken. Ze had kennelijk wel een heel bijzondere drol gevonden !
Nu schijnt het zo te zijn dat het blaffen van een hond zich uitsluitend heeft ontwikkeld om met ons, de Mensch te kunnen communiceren. Immers we zijn in het algemeen zo slecht in het “lezen” van onze hond, dat vrijwel alle hondse grapjes, grollen, maar ook verzoeken en zelfs noodkreten volledig aan ons voorbijgaan. Slechts krachtig gebruik van de stembanden blijft dan nog over, hoe herkenbaar is dat !

Heel voorzichtig gehoorzaamde ik aan het commando van hond aan de baas, en naderde de bewuste plek, behoorlijk gebukt onder de opwinding en de lage takken. Daar lag dan doodstil, nauwelijks ademend een, ik zou zeggen kerngezond reekalf. Het jong, van toch wel meerdere dagen oud keek me aan met van die prachtige donkere ogen. Gelukkig bleef Guusje op respectvolle afstand om af te wachten wat de volgende stap met dit fragiele drolletje zou zijn.
Een typisch geval van een werkende moeder, de geit, en geen kinderopvang. Eind mei, begin juni, worden de kalveren geboren. Het kleintje ligt dan vaak op een verdekte plaats gewoon op de grond. De meeste jongen worden zo’n zes tot tien keer per dag kort gezoogd. De ouderen voedt de geit twee tot drie keer per dag. De rest van de tijd zijn de reekalveren alleen!  Nadrukkelijk niet aanraken, gewoon zo laten.. waren de instructies van de boswachter via mijn 4G .
Tja daar sta je dan, een echte stedeling, een leek. Gelukkig dat ik even had gebeld, ik zou geen raad weten. Ik plaatste nog wat merktekens bij de schuilplaats, in de hoop dat ik de volgende dag kon zien of er wellicht nog iets van geweld had plaatsgevonden Ook keek ik in de directe omgeving nog uit naar een mogelijk tweelingzusje.

Eenmaal weer op pad, met een tevreden Guusje keurig aan de lijn, ging ik nog even naar het prachtige kikkerven, niet ver daarvandaan. De wollegrasjes tieren daar reeds weelderig en er zijn heerlijke polletjes om even op te gaan zitten. Het was heerlijk om even zo dicht bij zoiets moois te mogen zijn.
Voor een momentje sloot ik mijn ogen, en voelde me een uit het bizarre stadsleven ontsnapte zonderling, dat één moment hier in de bossen dacht te weten hoe het een en ander zo gaat…. en dommelde zachtjes weg in het late zonnetje.

Ik merkte niet dat vanonder mijn voeten vandaan vele langgesteelde bladeren heel langzaam, tentakelachtig, en als lianen zo soepel en sterk, om mijn enkels slingerden. Al snel waren mijn benen en bovenlichaam in een verstikkende houdgreep en drie grote op enorme Tortillaanse Taco’s lijkende bladhelften groeiden snel tot op ooghoogte en kwamen langzaam naderbij met vele ragfijne tentakels met giftig uitziende druppels…..

Met een schok keek ik op, ik was kennelijk even weggedoezeld …
Ik keek naar beneden langs mijn benen, en keek recht op een uiterst beschermd plantje, de zonnedauw, super klein, nog geen duimbreed….

Wat een apart verhaal

…

Categorieën:korte verhalen

Tags: Diaz, Guusje, hooglanders, Jonas, Pastoorsweike, reekalf, staatsbosbeheer, wandelen, zonnedauw