fragment reisverslag Impian Anak (28 july 2011)

By Peter de Lannoy on 28/07/2011 • ( 0 )

Marianne Geurts van Impian Anak:

Donderdag 28 juli

Als we wakker worden schijnt de zon alweer. Dat is één van de voordelen van een vakantie in Lombok in de zomermaanden, gegarandeerd mooi weer!
Hooguit af en toe een buitje, maar zelfs dat zit er deze vakantie nog niet in.
Na het ontbijt wandelen Peter en ik naar het kantoor van Lombok Dive.
Onderweg maken we wat foto’s van de nieuwe weg naar Loco. Gisteravond/vannacht is er zo te zien nog flink gewerkt, en ook nu wordt er alweer volop geschept, beton gemaakt en gestort.
Op kantoor zet Peter de foto’s op internet, speciaal voor Marijke die niet kan wachten om de weg te zien.

Ik spreek met Opan nog wat dingen door en we maken een afspraak met Hamdi. Vanmiddag willen we de school in Batu Tumpeng bezoeken.
Even later komt Silke binnenwandelen. Hij vertelt dat er iemand naar ons op zoek is, een Peter uit Venray. Tja, we verwachten vandaag geen bezoek en al helemaal niet uit Venray.
Maar blijkbaar is er toch iemand naar ons op zoek. Dus lopen we snel richting Loco, in de hoop onze geheimzinnige bezoeker te treffen.
Als goed en wel het kantoor uit zijn, loopt Peter ons al tegemoet. Het blijkt Peter de Lannoy te zijn. Ik herken hem van een facebookfoto.
Een week voor ons vertrek naar Lombok zagen we op Facebook een berichtje van Peter die schreef dat hij bij VakantieXperts over ons project had gehoord.
Nu is Peter voor een paar relax-dagen in Lombok, nadat hij voor zaken Java had bezocht.
Hij had ons al een berichtje gestuurd via het Impian Anak gastenboek en de mail, maar die berichtjes hadden we nog niet gezien.
Peter wil graag met ons kennismaken en indien mogelijk de school in Batu Tumpeng bezoeken.
Maar, vertelt hij er al bij, morgen vertrekt hij weer uit Lombok.
Geen probleem, wij waren toch al van plan om de school vanmiddag te bezoeken, dus hij is van harte welkom om mee te gaan.
Samen lopen we naar Berry Café, waar we onder het genot van een drankje even nader kennis kunnen maken. Inmiddels zijn Tom en Anique ook bij Lombok Dive aangekomen en Tom komt er even bij zitten. Het wordt een gezellig gesprek.
Wat een ontzettend toeval dat we elkaar hier zo ontmoeten. Peter had de hoop al bijna opgegeven, en wist ook niet eens zeker of we wel op Lombok waren.
Hij had al pogingen ondernomen om zelf naar de school te gaan, maar had nog geen chauffeur of ojek (motortaxi)gevonden die hem overtuigend genoeg kon vertellen dat hij wist waar de school lag.
Bij VakantieXperts heeft Peter nagevraagd waar we precies te vinden zouden zijn, die hebben bij Joep en Marijke de routebeschrijving naar kampung Loco nagevraagd. Zo kwam hij dus bij ons terecht, met zelfs de vermelding in de routebeschrijving dat hij een pad moet nemen waar momenteel aan wordt gewerkt.
Geweldig, met een beetje hulp van alle kanten komt alles goed!
We spreken af dat we Peter vroeg in de middag oppikken bij Senggigi Beach Hotel.
Dat is pas over een paar uurtjes, dus wandelen we nog even een rondje door Senggigi.
Bij de nieuwe kraampjes tussen de weg naar Senggigi Beach Hotel en het strand zien we Adam.
Wat ontzettend leuk om hem weer te zien. Bij Adam bestellen we altijd sleutelhangers, pennen en boekenleggers, gevlochten in Impian Anak-kleuren en met Impian Anak erop.
Na onze goede ervaringen met hem, hebben Joep en Marijke en verschillende kennissen van hun ook al orders bij hem geplaatst. Van het geld wat hij daarmee verdient is hij een huis aan het bouwen, zijn eigen ‘Holland House’.
Adam heeft nu een klein winkeltje/kraampje hier, met zijn eigen vlechtwerk en wat sieraden die hij voor anderen verkoopt. Een paar stalletjes verderop zit zijn vrouw Moon in een kraampje met eten en drinken.
Uiteraard komen we niet weg voor we een groot glas thee hebben gedronken en bijgekletst hebben.
Met hun huis gaat het prima. Het is nog niet klaar, maar het schiet al flink op. Natuurlijk beloven we snel een keer te komen kijken.
Het is leuk om te zien en horen hoe blij hij is met alle bestellingen die hij nu krijgt van vrienden van ons en van Joep en Marijke. Hij weet precies te vertellen wie wat heeft besteld, in welke aantallen, kleuren en met welke opschriften. Uiteraard plaatsen wij ook weer een flinke bestelling, hahaha, je ziet hem bijna rekenen hoeveel stenen, tegels of zakken cement hij van de opbrengst kan kopen.
Even later lopen we weer verder. Het wordt tijd om te gaan lunchen. Dus gaan we maar weer naar de warung van ibu Ana. Met een volle buik haasten we ons daarna naar Senggigi Beach Hotel.
Net op tijd pikken we Peter de Lannoy op.
Dan gaan we, al kletsend, op weg naar Batu Tumpeng. Het stuk dubbelbaanse weg wat altijd zo lekker opschiet, onder Mataram, is afgesloten. Er wordt aan de weg gewerkt.
Nu moeten de omleiding nemen. Uiteraard staat er na het eerste bord geen omleiding meer aangegeven, dus wordt het een ‘toeristische route’, dwars door allerlei kleine dorpjes en rijstvelden. Peter en Silke, die ook mee gaat, vinden het niet erg, hier is voor de nieuwe Lombok bezoekers genoeg rond te kijken.

Een paar minuutjes later dan we hadden afgesproken, rijden we het schoolterrein op. Hamdi staat ons op te wachten. Heerlijk om hem weer te zien. En voor we goed en wel de auto uit zijn, heeft hij ons al groot nieuws verteld, hij wordt vader! Zijn vrouw Heni is zwanger!
Dat gaat snel, vorig jaar toen we hier waren was hij nog niet getrouwd, hadden we nog nooit van Heni gehoord. En nu is er een kleine op komst. Ik zeg hem dat ze volgende keer wel wat beter moeten plannen. We lopen altijd alle bruiloften en geboortes mis.
Het is rustig op het schoolterrein. De kinderen zitten allemaal in de klas. Tenminste, de middelbare scholieren. Zij volgen dit schooljaar in de middag lessen, de basisschoolkinderen zitten voor de middag in de klas en zijn nu al naar huis. Omdat er te weinig lokalen zijn moet het op deze manier. Er zijn nu 5 lokalen klaar en in gebruik. Daarnaast is er nog een kleuterschool. De kleuters zitten niet in een lokaal, maar op een beruga. De kleuters komen ook voor de middag. Hun beruga is opgeschoven, op de plek waar de kleuters vorig jaar zaten, staat nu een bibliotheek. Die is gebouwd van een donatie van de overheid.
Uiteraard volgt er weer een rondleiding door alle klassen. Eerst gaan we naar het nieuwste lokaal.
Daar zitten de brugklasmeiden. Met uitzondering van de 3e klas, zitten de jongens en meisjes van de middelbare school gescheiden. Dit omdat dat volgens de leerkrachten veel meer rust in de klas geeft. Ja, vorig jaar, toen de jongens en meisjes door elkaar zaten, was het niet altijd rustig, dat klopt wel.
Maar of het nu veel rustiger is…?
In deze klas valt het nog mee, maar dat komt waarschijnlijk ook doordat de brugklasleerlingen ons nog niet kennen. Vorig jaar zaten ze in de 6e klas van de basisschool, en dus nog niet op deze school (deze school draait pas 3 jaren).

De meisjes zijn een beetje stil, verlegen en nieuwsgierig. Maar de juf, volgens mij de gezelligste juf die hier rondloopt, krijgt ze wel aan de praat. Heel langzaam komen ze op gang. Dan is het de bedoeling dat ze naar voren komen om gesprekjes met ons te voeren, in het Engels. Net een paar weken op school en dan zo’n groep witte mensen over de vloer waar je in het Engels mee moet praten, dat is toch iets te veel gevraagd voor deze dametjes. Maar na enig aandringen krijgen we in elk geval van alle meisjes een hand. En als ze merken dat we wel een paar woordjes Indonesisch praten, komen ze wat losser. Even later is het een gegiechel en gejoel van jewelste. Echt een meidenklas!!!
Als het ons te druk wordt, lopen we gewoon door naar de volgende klas. Arme juf, die moet blijven!
Inmiddels is Pak Haji, die ook in het schoolbestuur zit, gearriveerd. Zijn Engels is nog niet erg vooruit gegaan. Maar hij is slim en weet dat prima te verbloemen door ons snel een hand te geven en zich daarna bezig te houden met foto’s maken.
We gaan nu naar het lokaal achteraan in de hoek, daar zitten de brugklas jongens. Hier volgt dezelfde procedure als bij de meisjes, maar dan met iets minder gegiechel en meer geschreeuw.
De brugklassers hebben allemaal spiksplinternieuwe schooluniformen aan, mooi blauw-wit, met schoollogo erop. Alle kinderen krijgen nieuwe uniformen, maar ze zijn nog niet allemaal klaar.
Het mooie van deze school is dat de kinderen deze spullen van de school krijgen. Op de meeste scholen moeten de ouders/kinderen zelf voor de schoolspullen zorgen. Dit brengt vaak flinke kosten met zich mee voor de ouders, ook omdat de kinderen meerdere uniformen aan moeten schaffen, meestal 2 verschillende nette uniformen en 1 set gymkleding. Daarbij nog schoenen, schrijfmaterialen, een boekentas. Hier betaalt de school dit allemaal en ook de schoolbijdrage, zodat de leerlingen hier echt gratis naar school kunnen. Dat verklaart ook direct de grote toestroom van nieuwe leerlingen.
Na de brugklassen bekijken we het opberghok. Dit is een deel van een lokaal dat met een tussenwandje is opgesplitst. Er worden boeken bewaard. De boeken zijn eigendom van school, ze worden tijdens de lessen gebruikt, maar gaan na de les weer hier (of in de bibliotheek) in een kast omdat in de lokalen verder geen opbergruimte is (en ook omdat ze hier waarschijnlijk veiliger liggen).
Ook zien we verschillende spullen liggen die Petula voor de school heeft gekocht. Petula uit Nederland heeft hier afgelopen winter een paar weken Engelse lessen gegeven aan de kinderen en aan de leerkrachten. Van vrienden en familieleden had ze geld gekregen om dingen voor de school te kopen. Dat werden boeken, speelmaterialen en andere leuke dingen. Hier wordt alles netjes en veilig opgeborgen als het niet wordt gebruikt.
Aan de andere kant van het tussenwandje vinden we de oudste leerlingen van de school, de derde jaars middelbare scholieren. Dit is leuk, want hier herkennen we weer vele gezichten en zij herkennen ons ook. Hier is het gemakkelijker om gesprekjes met de leerlingen te voeren in het Engels.
Sommigen zijn heel gedreven, willen, ondanks dat ze het heel spannend en ook wel eng vinden, toch hun Engels oefenen.
De standaard vragen worden weer op ons afgevuurd; hoe we heten, waar we vandaan komen, wat onze favoriete hobby is, wat we graag eten etc. En er is nog een heel veel gestelde vraag; “How is ibu Petula? When will she come to Lombok?”
Wat we al van Hamdi hadden gehoord klopt, de kinderen zijn allemaal gek op Petula, en zouden haar heel graag weer een keer terug zien. We weten dat dat gevoel geheel wederzijds is, en dat Petula vast nog een keer op bezoek komt in Batu Tumpeng.
Nu maken we alvast heel veel foto’s voor Petula, zodat ze haar favoriete leerlingen al even kan zien.
Inmiddels worden Peter en Silke ook overvallen met vragen van de leerlingen. Toch leuk om te merken dat je nu met sommigen al een echt gesprek kunt voeren in het Engels, iets verdergaand dan de standaard vragenlijstjes.

Na deze klas schuiven we weer een lokaaltje op. Daar zitten de 2e jaars meisjes. Hier worden we weer verrast op een heus miniconcert van 2 leerlingen. Ze zijn hier allemaal erg fan van Justin Bieber. Voor degenen die denken ‘Justin Bieber, wat is dat???’ even een uitleg. Justin Bieber is een blonde 17-jarige Canadese zanger die mateloos populair is bij de Lombokse meisjes (en naar het schijnt ook bij veel leeftijdsgenootjes in de rest van de wereld). In deze klas zitten 2 meisjes die er veel leuker uitzien dan de echte Justin en die zijn liedjes volgens mij ook nog mooier zingen. Als ervaren zangeressen treden ze voor ons op. De filmcamera’s en fototoestellen maken overuren.
Dan rest ons nog één klas, de 2e jaars jongens. Ook hier hebben we weer veel gesprekjes met de jongens, moeten we weer veel handen schudden en is het een gezellige boel.
Als we alle klassen hebben gezien gaan we nog naar de bibliotheek. Dit is een mooi gebouwtje geworden. Bij gebrek aan veel boeken dient het meer als opbergruimte. De oude stoeltjes staan er, er staan gewone lesboeken en veel lege boekenkasten. Geld om ze te vullen is er even niet.
De lessen zijn inmiddels afgelopen en de meeste kinderen gaan naar huis.
Wij worden uitgenodigd op de beruga te komen zitten. Daar wacht ons een verrassing. Toen ze vanochtend hoorden dat wij zouden komen, zijn er een paar vrouwen, onder leiding van ‘Ibu Pak Haji’ aan het koken gezet. Nu krijgen we een complete maaltijd voorgeschoteld. Ik zie de verbazing op de gezichten van Peter en Silke.
Ja, dat hoort hier bij de gastvrijheid, als er iemand komt, zorgen ze voor wat lekkers.
En lekker is het, een complete rijsttafel, groente, fruit, vlees, kroepoek en lekker drinken.
Wat worden we weer verwend.
Hamdi en Pak Haji eten ook mee. Intussen bespreken we nog wat zaken.
Voor we vertrokken hebben we nog enkele bijdrages ontvangen. Een deel van dat geld willen we in elk geval besteden aan schoolboeken voor alle 3e jaars kinderen.
In januari zijn er alleen boeken gekocht voor de 1e en 2e klassen, omdat er toen nog geen 3e klassen waren.
Inmiddels zijn die 2e jaars naar de 3e gegaan, en moeten er dus nieuwe boeken komen.
Hamdi heeft me voor de vakantie al een prijslijst van de boeken gestuurd.
Nu hebben we de definitieve leerlingenaantallen en kunnen de boeken besteld worden. Er moet alleen nog uitgerekend worden hoeveel geld er in totaal nodig is. Dat laten we Pak Haji doen.
Hij praat toch niet zo veel, er komt eigenlijk geen Engels woord uit.
Hamdi lacht er al mee, de leerkrachten en Pak Haji hebben ook Engelse lessen gehad van Petula, toen sprak Pak Haji wel een beetje Engels, maar toen Petula naar Nederland vloog, zijn de Engelse woordjes van Pak Haji ook weggevlogen.
Even later is Pak Haji klaar, gelukkig is hij (of de calculator op zijn mobieltje) beter in rekenen dan in Engels. We geven direct het benodigde geld voor de boeken, zodat ze de boeken snel kunnen kopen.
Als iedereen klaar is met eten stelt Hamdi voor nog even bij zijn vrouw langs te gaan.
Dat vinden we een goed idee, want we hebben Heni nog nooit ontmoet.
Heni woonde in een ander dorp, sinds hun huwelijk wonen Heni en Hamdi samen in Batu Tumpeng .

Voor Peter en Silke is het ook leuk om eens rustig (voorzover mogelijk met een hele stoet mensen achter ons aan) door een Lomboks dorpje te wandelen.
Bij hun huisje aangekomen worden we uitgenodigd binnen te komen zitten, nadat er een mat is uitgespreid waar we op kunnen zitten. Heni is verlegen. Ik had Hamdi al gevraagd wanneer hij vader zou worden. Na enige twijfel zei hij ‘september’. Voor de zekerheid vraag ik het Heni ook nog een keer. Als ik niet had geweten dat ze zwanger was, was het mij niet opgevallen. Ik kan me niet voorstellen dat ze over één tot twee maanden zal bevallen. Heni zegt dat de baby in december zal komen.
Hamdi zit erbij te stralen en zegt verder niets. Dus gaan we ervan uit dat het dan wel december zal zijn.
(Als we een paar weekjes later, begin september, thuis zijn krijgen we een sms van Hamdi dat Heni en hij de trotse ouders zijn geworden van een gezonde zoon).
Het blijkt dat Hamdi, zeker voor Lombokse begrippen, een moderne vader gaat worden. Heni is leerkracht op een middelbare school in Kediri. Zij werkt elke ochtend. En Hamdi werkt elke middag op school in Batu Tumpeng. Ze gaan samen hun kind opvoeden, Hamdi wordt dus een deeltijd vader/huisman. Als Heni werkt, past hij op de baby.
Nadat we nog een paar groepsfoto’s hebben gemaakt, nemen we afscheid van Heni en wandelen we terug naar de auto.
Daar nemen we ook afscheid van de rest en we rijden terug naar Senggigi. Onderweg hebben we de tijd om weer even rustig te praten.
We zijn altijd erg benieuwd wat mensen van de school vinden. Wij komen er geregeld, kennen de mensen goed, en hebben daardoor misschien niet meer zo’n objectieve kijk op de dingen.
Maar als we Peter en Silke horen, is ons duidelijk dat ze erg enthousiast zijn over het project, de school.
Peter is zelfs zo enthousiast dat hij ter plekke besluit om hulp te bieden.
Hij stelt voor om garant te staan voor de tafeltjes/bankjes in het nieuw te bouwen lokaal. Wat een geweldig aanbod. Samen met Stichting Kanikerwataandoen hopen we voor het volgende schooljaar (juli 2012) een nieuw lokaal af te hebben. Maar dat lokaal moet natuurlijk ook ingericht worden met meubeltjes. Daar hoeven we ons dus geen zorgen meer over te maken. Geweldig! Ook was Peter erg onder de indruk van de schoolborden, maar dan in negatieve zin. De borden bestaan uit een dunne, ruwe, houten plaat die is geschilderd met gewone zwarte verf. Dat werkt op zich goed, totdat alle houtnerven gevuld zijn met krijt. Dan is het geen zwart bord meer, maar een grijs bord. En op een grijs bord vallen de witte letters niet echt meer op. Peter stelt voor dat ze in Batu Tumpeng uitzoeken of er schoolbordenverf te krijgen is, of dat er een andere oplossing is voor het schoolbordenprobleem.
Hij wil dan meedragen in de kosten.
En of dat allemaal nog niet genoeg is, wil hij ook nog weten wat de mogelijkheden zijn om kinderen te sponsoren.
We beloven hem dat we dat in een mailtje zullen zetten, zodat hij dat rustig door kan lezen.
Na een paar dagen Lombok is Peter er zelfs van overtuigd dat hij hier ooit terug zal komen en dat hij dan ook graag op een andere manier mee zou willen helpen. Gewoon, handen uit de mouwen en aanpakken, op wat voor manier dan ook.
Tjonge, we zijn er helemaal stil van. Heerlijk om zo’n enthousiaste mensen te ontmoeten.
Onze dag kan niet meer stuk!
Het minste wat wij kunnen doen is Peter weer netjes afleveren bij zijn hotel en afscheid van hem nemen.
Morgen vertrekt hij weer, zit zijn Lombok avontuur erop. Wij zijn heel blij dat we hem vandaag hebben ontmoet, en we zijn ervan overtuigd dat dat gevoel wederzijds is.
Wij gaan nog even naar het Lombok Dive kantoor om Opan verslag uit te brengen van onze middag.
Pak Umpuk komt net terug komt van het duiken. Hem hadden we nu net even nodig.

Toen Peter kort voor zijn vakantie een nieuwe bril nodig had, kwam bij Van Essen Optiek in Venray het gesprek toevallig op vakantie, Lombok en Impian Anak.
Johan van Essen vroeg of we iets konden doen met brillen. Zij krijgen vaak de ‘oude’ brillen van klanten die een nieuwe bril met andere sterkte nodig hebben.
Tja, veel mensen met brillen zie je niet op Lombok, maar of dat is omdat de mensen er zo veel betere ogen hebben dan in Nederland betwijfelen we. Er lopen vast heel wat mensen rond die met een bril beter zullen zien dan zonder, maar die dat zelf niet in de gaten hebben, of die geen geld hebben om een bril te laten aanmeten en kopen.
Dus kunnen we de brillen in Lombok vast heel goed gebruiken. Een paar dagen later kregen we 4 tassen vol met brillen, netjes schoongemaakt en op soort gesorteerd (leesbrillen, monofocaal, multifocaal, en kinderbrillen).
Van vorig jaar is ons nog bijgebleven dat Pak Umpuk moeite heeft met lezen. Niet met het lezen zelf, hij heeft gewoon leren lezen, maar met het zien. Hij is geen 20 meer en heeft een leesbril nodig!
Dus pakken we de tas met leesbrillen, een leesboek, en houden hem vast in het kantoor.
Dit is de enige manier om hem even rustig te laten passen. Hij vindt het eigenlijk maar niks, een bril. Maar na met een sip gezicht een paar brillen geprobeerd te hebben, breekt ineens zijn stralende lach weer door. Hij kan weer lezen!!! De bril staat hem ook nog eens heel erg goed vind ik. Hij vindt zichzelf met deze bril net een Chinees. Maar hij kan weer lezen, dat is het belangrijkste.
Met Eful van Proyek Kampung Loco hebben we trouwens afgesproken dat we morgen in Loco ook wat brillen aan de man/vrouw/kind proberen te brengen. Hij zal na de vrijdagmiddag gebedsdienst in de moskee laten omroepen dat iedereen die een bril nodig heeft/denkt te hebben bij ons langs moet komen.
Voor vanavond hebben we ook nog iets op het programma staan. Vanochtend belden we met Mindie Schreurs om een afspraak te maken. Ze is met haar vader, moeder, zus en kersverse echtgenoot in Lombok. Debbie en Mindie hebben we op Lombok vaker ontmoet, Christ en Gerda nog nooit, dus willen we daar snel een keer langs. Toen we hadden afgesproken om vanavond langs te komen, beseften we ineens dat Mindie vandaag ook jarig is. Dus hebben we vanochtend in Senggigi snel een cadeautje gekocht. Nu rijden we naar Kerandangan. Daar aangekomen ziet het huis wel erg donker… Ja hoor, er is niemand thuis. Als we Mindie bellen, komen we erachter waarom. Ze waren vandaag met een grote groep naar Trawangan geweest, vrij laat teruggekomen, zaten nu net ergens in een restaurant aan tafel en waren ons helemaal vergeten.
Dat maakt niet uit, dan komen we gewoon een andere keer terug, als het wat rustiger is.
We besluiten dan maar bij Berry’s Cafe nog wat te drinken, eigenlijk zijn we ook best moe.
Maar een toetje gaat er nog wel in, na de vroege avondmaaltijd in Batu Tumpeng. We bestellen allemaal een pannenkoek met ijs. Even later zien we het keukenpersoneel wegrennen. Op naar de winkel om de ingrediënten te kopen. Het blijft leuk om te zien. Er is volgens mij bijna niks op voorraad, maar dat maakt niets uit, bijna alles is in de buurt te krijgen. Even later zitten we achter een lekker pannenkoekje met ijs.
Een mooie en lekkere afsluiting van weer een vermoeiende, maar o zo mooie dag op Lombok.
De wegwerkzaamheden naderen nu echt een eind. Ze zijn nu bezig met de aansluiting op de hoofdweg. Er wordt ons verzekerd dat we morgen de hele nieuwe weg kunnen lopen. Met de auto mag nog niet, maar dat maakt niet uit, we beginnen al te wennen aan de beek en het bruggetje…

meer verslag: reisverslag 2011