Zo werd ik in deze dagen geweldig geroerd door zalige plaatjes van alledaagse allerliefste lieveheersbeestjes, ze komen immers in grote getale het voorjaar tegemoet. Schier alledaags, kleurig klein en zo mooi van dichtbij gefotografeerd. En ook nog eens tot het eind zinnenprikkelend gedetailleerd. Een sprookjesachtig praatje, niet alléén om voor te lezen… Ik zou het zo doen, wel met een traan in mijn ogen.
Nou heb ik met LieveHeersBeestjes een ondertussen weggeëbd haat-liefde herinnering … Het komt heus boven.

Ach, hoe kan het ook anders, ik ben immers regelmatig aan het jutten in mijn aangespoelde opslag van vele stormachtige maar afgesloten chapiters…
Altijd op zoek naar iets handigs of bruikbaars, met uiteraard een brede glimlach naar de futloos slap-hangende scherpe kantjes. Zo is de beslagkom van mijn moeder – ze rust hopelijk nog steeds vredig- weer in ere hersteld. En samen met een dikke pollepel, een kleine bescheiden weegschaal en de nieuwe deeg-klutser van Noor bezorgen ze me wekelijks plezier in mijn eigen gebakken bewuste broodje.
Nu die ene onbestemde doos, hij was werkelijk al meerdere verhuizingen ongeopend mee verplaatst. Ik weet het, eigenlijk was weggooien het juiste geweest, maar dat is weer zo’n dilemma: we zullen nooit weten wat er gebeurd was als… De opschriften waren minstens misleidend “keukenrotzooi 3”. Wat er met die andere twee dozen is gebeurd weet ik niet, maar gewapend met zo’n enorme blauwe vuilniszak (type kadaver) besloot ik deze doos te gaan “afwerken”.

Wel wat schetste mijn verbazing, niks keukengerei… goed bewaarde exemplaren van ooit-mijn-speulgoed, ingepakt in keukenpapier en vele kranten – ik vond een intacte tijdcapsule uit de 60-er jaren.
Wat dacht je van dat simpele filmspelertje, compleet met een aantal eindloze filmpjes, elk zo’n 100 beeldjes. Engels makelij “the only Pocket Movie in the World” spreekt het gedateerde okergele doosje. Gewoon inleggen, aan het zwengeltje draaien en hopla daar gaat het beertje in het circus op zijn eenwielige fietsje… rondje na rondje. een helemaal verkeerd filmpje natuurlijk, maar het jurkje houdt ze aan… of die Bengaalse tijger dan, wat een machtige dompteur, eindeloos. De allereerste MP4 player?

Maar goed, nog vele verrassingen kwamen uit deze hoge hoed… Ik zal de Schüco’s, als voorlopers van mijn ozo hedendaagse “autonomous driving” auto’s nog even voor later bewaren.
Echter een nog in de originele doos verpakt speeltuig maakte me een moment volledig ademloos en een heel ver weg geborgen brok schoot in mijn keel… daar was ie dan toch, helemaal nooit meer aan gedacht;  HET lieve heers-BEEST – als de dood was ik er voor.
Mijn ouders hadden mij duidelijk een enorm plezier willen doen, destijds met dit lief ogende kleurig stuk mechanisch vernuft.
Volledig uit metaal gemaakt, en volgepropt met techniek, bewegende delen en een ingebouwde opwindsleutel; het zal vooral mijn vader hebben aangetrokken.
Mogelijk had hij over het “made in Japan” heen gelezen.
Voor mij was het eerste contact er een van afgrijzen en angst: alles bewoog, zelfs de enorme snorharen (..) zwiepten heen en weer, zijn bewegingen waren fuzzy en random, maar leken recht op mij af te gaan…
En dan die enorme fel gekleurde vleugelen, die gingen onafgebroken op en neer, uitermate bedreigend. Uiteraard kondigde het mechanische geluid van het zwoegend aandrijfmechaniek een absolute noodlot aan.
Ik moet ongetwijfeld in een aandoenlijke huilbui zijn uitgebarsten. Ik heb het ding nooit meer gezien.

En als ik vandaag die lieve kleine schepseltjes zie, en alleen maar warme gevoelens kan koesteren, kan ik me het dilemma van mijn ouders heel goed voorstellen.

goed deze tijdscapsule…

..

Categorieën:korte verhalen

Tags: holly film, keukenrotzooi 3, lieve heers beestje, opslag, Russelslof.com, tijdcapsule, view master