Tja, daar liep ik dan over het grind rond het statige gebouw van de toenmalige Grontmij, nog een beetje met mijn gedachten bij de conclusies….
Geen wereldschokkende zaken dit keer. Maar wel vergaderden we tweeënhalf uur!
Wederom het omdenken op Europees niveau…  En buiten schijnt de zon, en lijkt de zomer begonnen.
In de Groote weide, ooit een deel van het Landgoed, doen de koeien zich tegoed aan hun maaltijden, en grazen schapen alweer voor hun lammeren.

Ik schrok op, daar kwam Bram in zijn fonkelnieuwe Peugeot, hij vertelde er al vol trots over.
Bram is onze nieuwe voorzitter, en een goede ook, maar wel vanaf zojuist. Hij was wel wat zenuwachtig geweest, voorafgaand.
’s Morgens had hij nog snel iets veranderd aan zijn presentatie, en had geen tijd meer gehad voor zijn ontbijt, en was uiteindelijk erg haastig van huis weggereden, zo vertrouwde hij me toe tijdens de lunch.
De lunch is hier is altijd overvloedig.

Ik hield in om hem voorbij te laten, en automatisch bekeek ik zijn kentekenplaat. Ooit wist ik precies hoe oud een auto was, gewoon door de combinatie van letters en cijfers. “UP” voorop: 1956, “GS” achterop 1968,  “BD” in het midden 1974…
Vandaag de dag is dat een haast onbegonnen zaak; letters, cijfers, 3 stuks in het midden,1 letter erachteraan…. Steeds weer een andere volgorde, en nog meer combinaties.
Maar bij Brams auto was geen nummerbord te bekennen, niet meer althans…

Nog tijdens het voorbijrijden, Bram stak zijn hand op en zwaaide onbezorgd, zag ik dat de kunststof grill flink was beschadigd ….
Sterker nog het leek wel alsof er een konijn tussen zat.
Ik keek hem na, en zag nog net vanaf de achterzijde gezien onder de auto door, dat aan de voorkant daadwerkelijk iets van een beest eronderuit bungelde !

Het zal toch niet waar zijn, zou Bram dat gemerkt hebben? Vast niet….
De macabere combinatie was allang uit het gezicht verdwenen, hooguit door twee stoplichten vertraagd, voordat ik Bram’s mobiele nummer in mijn eindeloze telefoonlijst terugvond….
Hoe was het ook weer…. Janssen, Jansen, of was het Janszoon …

Bram zette onmiddellijk zijn auto aan de kant, ergens vlak voor Driebergen.
Hij wist zich absoluut nog het voorval in de overhaaste ochtend te herinneren. Door een enorme zwerm eenden was hij gereden, en had er ternauwernood eentje gemist…. Althans, hij had in zijn achteruitkijkspiegel geen enorme waaier van losgeraakte veren gezien.
Ook lag er niet iets oneindigs op het wegdek, en Bram ging verder met zijn leven…

Verbijsterd keek hij naar de grill van zijn tot voor kort nog onberispelijke Peugeot…
Daar zat ie toch… geklemd tussen de overblijfselen van kunststof en metaal….
Precies: die eend, en zo te zien nog in leven !

Jeetje hoe lang zat hij daar al…
En hoe lang had hij daar nog moeten zitten, een uur, anderhalf uur?

Ik was binnen enkele minuten ook ter plekke, en samen knutselden we de ongelukkige vogel uit zijn zeer ongeloofwaardige positie. En of je het gelooft of niet, hij was onbeschadigd !

De sloot langs de weg werd zijn nieuwe bestemming….

Ik heb nooit meer iets van ‘m gehoord…

.

.

.

Categorieën:korte verhalen

Tags: AnimalRescue, Grontmij, RondeTafels