Nog niét zo lang geleden vroeg een oud buurmeisje van wél zo lang geleden om raad aan de hele wereld.
Háár lief en leven brachten haar naar ergens hoog in de Pennines. Ik stel me daar een puur en indrukwekkend minimaal landschap voor, met verre uitzichten en enkele huizen opgetrokken uit een meter dik gestapeld natuursteen.
Dat het daar kan waaien, dat geloof ik maar wat graag ! Ze spreekt in zeiltermen over een veelvoud van Beauforts en het reven van Bram- en Marszeilen.
In onze jeugdjaren aan de Nieuwe Waterweg werd haar onder de bezielende aanvoering van vader Jan Senior de kneepjes van zeewaardigheid bij gebracht.
Ikzelf verdwaalde slechts in boeken als Scheepsmaat Woeltje, Stuurman Aart en schipper Nogiets. Ik weet daardoor wel iets van stormen, het vastsjorren van lading, averij…. maar onthield uiteindelijk de bewogen thuisvaart: Het weerzien, het liefje, bij wie het harde leven gewoon door moest gaan die tijd.

Kennelijk gaat het er daar in Cumbrië op zijn tijd best ook huiselijk aan toe, ondanks de barre omstandigheden; de was moet ook gewoon gedaan. Maar hoe knoop je nu alles stevig aan de waslijnen, zoals moeder je dat ooit geleerd had. Die stomme wasknijpers van de allerlaatste C-1000 zijn nauwelijks in staat om zichzelf op te houden!
Zo klonk althans de roep om hulp. En dat zette me aan het denken…
Ik moet eerlijk bekennen dat ik een moment aarzelde, immers mijn oplossing is wederom gebaseerd op het bewaarmaar-beginsel met als thema: je-weet-nooit-waar-je-het-nog-voor-nodig-hebt.

Gelukkig zie ik nu in dat veel gewoon vergaat, achterhaald of overbodig is, en alsnog naar het Stort kan! Wie vraagt er immers nog naar de volledige reeks van Lou de Jong, een Winkler, een CD-wisselaar, Tomado Keukenhulp met opzetstukken, electrische blikopener en een Snelkookpan.
Een keer (of twee) grondig verhuizen helpt overigens enorm !

Evengoed krijg ik van onze receptioniste regelmatig een plastic zak met van die postbode elastieken toegestopt.
“Jij kon die toch altijd graag gebruiken”, zegt ze dan met een glimlach en een groot hart!
Merkwaardig genoeg zit ergens in het patroon van het postsorteerbedrijf een volledig elastieken bedrijfstak ingebakken.
Wie kent niet die voorgesorteerde pakketjes waar de postbode mee rond fietst. Elk pakketje bijeengehouden door zo’n stevig elastiek.
Niet zomaar zo’n dunnetje van honderd-in-een dozijn, maar een van bijna een centimeter breed, stevig dik bemeten bandje.
Je kunt ze na gebruik gewoon om je pols schuiven zonder dat die wordt afgekneld. Of zo om het fietsstuur, liever dat dan op de straat. En op de Campus raak je ze wel weer kwijt, kennelijk!
En reken maar dat ik door de jaren heen toepassingen vond !

Nog steeds rij ik met een postbode-elastiekje, door een grijnzende Wegenwachter gemonteerd ter hoogte van een stroeflopend koppelingspedaal, hou ik het nummerbord op zijn plaats, orden losse vergaderstukken, en plak mijn eigen schoenen. Graag ga ik met hulp van elastiek sigarenrook tegen, hou mijn spijkerbroek uit de fietsketting en gebruik veelvuldig de eindloze paalsteek.
De verzamelijver werd pas echt gelegitimeerd na evenementen zoals die tijdens de Dutch Technology Week.

Ergens in die week vertellen we aan zo’n 1.000 leerlingen over Passieve Voertuig Veiligheids- systemen. En vervolgens simuleren we een EUR NCAP vs 2 crash test met karton, bubbelfolie én als test-dummie heuse ongekookte eieren.
Het katapulteren van de zelfgebouwde en met airbag en kreukelzone beveiligde voertuigjes werd natuurlijk uitgevoerd met …. postbode elastiekjes.
Verbazingwekkend is te merken hoe creativiteit en samenwerking geprikkeld kan worden door gewoon iets tastbaars te doen… En natuurlijk blijft het heel kunnen houden van zo’n ei een uitdaging!
Niet alleen passen hier uitstekend de hoofdwetmatigheden van natuurwetenschap en didactiek zoals de Wet van Behoud van Energie, Kracht is Massa maal Versnelling en de Leraar Heeft Altijd Gelijk als het gaat over orde in de klas !

Ik heb een enorme bewondering voor leraren; niet alleen moeten zij over didactische vaardigheden beschikken, ook moeten zij behoorlijk stevig in de schoenen staan en een overtuigend overwicht hebben.
Zeker als het gaat om nog net niet enthousiast aanstormende engineers van de toekomst.
Mocht ik als part-timer voor de klas terecht komen, koppeling met het bedrijfsleven is absoluut onontkoombaar, dan zou ik toch opletten weer goed tot mezelf te komen.
Ik heb om die reden al een idee over een Work-out-shop om door fysieke inspanning een geestelijke ontspanning te bereiken.
Alles met behulp van postbode-elastieken, uiteraard.

Hoe dan ook, mijn oplossing om de knijpers te versterken gebaseerd op het Hefboomprincipe (Koppel is Kracht maal Arm) is weliswaar met dank en een glimlach aanvaard, maar heeft niet de komst van speciale Wind-Pegs kunnen tegen gaan !

Verder ga ik vanmiddag volledig voorbij aan de legio toepassingen, waarbij het geluid een rol speelt. Ik denk niet in de laatste plaats aan mijn allereerste basgitaar, waarbij een leeg sigarenkistje en 4 elastieken een grote rol spelen.

En er is echter nog één onmiskenbaar geluid waar Ons Guusje helemaal blij van wordt:
Even een simpel rijmpje  ….

 Leuke dingen doen….

als het geluid
van ritselend wit plastiek
wordt verstomd
door dat van dit elastiek

dan weet je zeker
dat het feest weer begint
je oude fletse ogen
worden plots fel van tint

We zijn zo altijd samen
intens hoe dit ons samen bindt
Weet dat je aan het eind
altijd liefde en warmte vindt

..

.

..

Categorieën:korte verhalen

Tags: Cumbrie, Guusje, Lotus Seven, Pennines, postbode elastieken