“Zegt u het maar meneer de L….. wilt u als bijziend of vérziend verder leven ?!”
Dat is wat Dokter Leo Noordzij, oogchirurg met een bruisende reputatie me vroeg, nu exact twee jaar geleden.
Een best moeilijk te beantwoorden vraag eigenlijk, na meer dan 40 jaar de dag te zijn begonnen met het opzetten van een bril, en weer te beëindigen met het afzetten ervan.
Zo verzamelde ik de afgelopen jaren tientallen brillen, monturen; een klein kapitaal aan bedrijfstakfinanciering.
“Ach u hoeft het niet nú al te beslissen hoor, we hebben ze snel genoeg hier, op maat en gewoon via het internet…”.
Dat was destijds de luchtige intake voor een simpele ingreep en ingrijpende verandering in mijn leven. Stilletjesaan echter maskeert de dagdagelijkse drukte ondankbaar mijn dankbare verwondering.
Vandaag sta ik er eventjes bij stil.

Begin dat jaar kreeg ik steeds meer problemen om tegen de zon in te kijken, een vettige en beslagen voorruit. Haast ongemerkt, ontdekte ik dat met name mijn linkeroog steeds en steeds sneller slecht kon zien, vooral overdag vreemd genoeg.
Ik werd steeds handiger om mijn zakelijke gesprekken zo te voeren dat ik met het licht in de rug kon spreken. Oogcontact en lichaamstaal vormen een belangrijke basis van mijn werk en functioneren.
Een heerlijke wandeling langs het strand… dramatisch. Ik kon geen zwoele zeemeermin onderscheiden van de kale kwallen eromheen.
Diepte zien was er al helemaal niet meer bij, en gaf ik mijn plantjes op gevoel water, met alle gevolgen van dien!
Boswandelingen werden roekeloze zwerftochten langs zo mogelijk brede zandpaden.
Reeds binnen een maand of anderhalf, was mijn gezichtsvermogen links zo slecht dat ik overdag alleen maar een witte waas zag, en rechts het niet uitmaakte of ik mijn bril óp- of afzette….
Allerlei scenario’s gaan dan door je hoofd, loshangende netvliezen, enge kriebelziekten of tropische aandoeningen en weet ik niet wat…. Ik berustte me reeds in een vertwijfeld vooruitzicht snel het gezichtsvermogen kwijt te raken. Baan kwijt, geen doel, geen nut, vereenzaming …
End of Story, een depressieve periode.

Met lood in mijn schoenen en met angst voor de uitkomst ben ik eerst maar eens naar de lokale opticien gegaan. En hier in het dorp, is er zo’n parelwinkel. De eigenaar straalt immers deskundigheid uit, wellicht door zijn erg witte jas of zijn onmiskenbare Indiase afkomst… of zitten daar niet juist de Softwarespecialisten?
Hoe dan ook het lezen van dat befaamde letterbord konden we gewoon overslaan, ik zag het niet eens hangen. Minutenlang keek de man met een soort enorm vergrootglas in mijn ogen, maakte notities, keek en keek weer.
Op een moment glimlachte hij en zuchtte diep. “Meneer, u heeft gewoon staar… een beetje jong, dat wel… maar onmiskenbaar”.
Ik moet hem ongetwijfeld verschrikt hebben aangekeken want hij haastte zich me gerust te stellen: “een kwestie van een behandelingetje: pupil eruit, ander erin ; 20 minuutjes, 6 weekjes rust en weg probleem….”
Hij schreef een rapportje (met een alarmerende vaststelling dat ik links nog maar over 10% gezichtsvermogen beschikte en rechts 45%). Daarmee kon ik via de huisarts wel met spoedige spoed naar de verwijskliniek…  Op zeer korte termijn werd een operatie voor me ingepland.
Eerst het voor het ene, meest slechte oog en een zestal weken later voor het andere.

De operatie zelf had veel weg van lopende band werk, een hele zaal vol met mensen, vooral afkomstig uit onze oudere en vergrijzende bevolkingsgroep. Rustig lagen wij in collectieve afwachting, ieder op een eigen en verrijdbaar bed, netjes in een rijtje naast elkaar. Regelmatig kwam die juffrouw met een scheut oogdruppels, steeds met een ander verhaaltje erbij. De Valeriaan werkte nauwelijks maar mijn pupillen werden angstaanjagend groot, ik had uiteraard de patiëntenfolder gelezen.
Bij het opnoemen van de namen en de verificatie aan de hand van een ieders geboortedatum was ronduit hilarisch: Ik hoorde bouwjaren ’33, ’35 noemen en een enkele keer 1944…  Ik voelde me als vijftiger ineens een adolescent, een broekkie…. Tot grote pret van mijn Anne, die de familie-chaperonne en chauffeur mocht zijn.
En al helemaal toen de vraag werd gesteld of we een gehoorapparaat hadden. Het was niet bedoeling  om hem te verwijderen, maar vooral aan te laten staan, opdat we straks tijdens de ingreep goed naar de behandelende arts zouden kunnen luisteren…
Nou juist die arts had uiteraard een beste pret, eindelijk iemand die een beetje zinnig meekletste tijdens zijn routine klusje. Zo moest ik hem uitgebreid vertellen wat ik zag, nadat hij mijn eigen vertroebelde ooglensje had weggefriemeld. Mijn arme hersens moesten het immers eventjes doen met een diffuse weergave van wat op het netvlies terechtkwam. Ik beschreef alle kleurige olifantenvoeten en andere grote psychedelische vlekken die ik daadwerkelijk voor ogen had. Zou ik toch een beetje aan het trippen zijn geraakt van al die druppels?

De zes weken driemaal daags druppelen als huiswerk vielen niet zwaar; ze vormden een 30 minuten lang rustmoment. Een klein feestje was het, driemaal per dag en dwars door de gewone dagindeling heen. Ik zag het als een obligaat momentje op de bank met prachtige muziek, liefdevol bij elkaar gezocht door mijn innig Maatje. Subtiele bezinning en fijn geluk van Bach’s Air tot Grieg’s Solveig, en later nog van Joni Mitchell tot Ben Howard… nu nog altijd met genoegen.
En Wee wat een enorme openbaring, zo scherp en zo duidelijk bleek de wereld om mij heen. Prachtig en onbarmhartig tegelijk. Niet alleen zag ik weer jullie ogen, de verkeersborden, de hectometerpaaltjes maar ook smerige tegels en kastdeurtjes in de keuken, harige vlokken van hond en kat, die spin…..
Eenmaal buiten in de natuur , met zonnebril wát een schel licht, werd het mij duidelijk: Ik zag super scherp… Geen konijn, geen vogel, geen ree ontgaat me meer. Enkele weken later zou het andere oog het setje Arendsogen compleet maken. De klus is onovertroffen goed geklaard en ik zie werkelijk scherper dan ik ooit en mét bril kon kijken.
Dagenlang, wekenlang … nu nog steeds kijk ik mijn ogen uit !

Zo blijven mij de kosten van dure brillen en glazen bespaard, en ook loop ik met plezier in de regen, de mist en loop in bedompte ruimten zonder beslagen bril ! De consequentie nu een leesbrilletje te moeten hebben, is een bescheiden ongemak. Voor weinig geld zijn er leesbrillen tot zelfs in de supermarkt te verkrijgen.
Ik heb er zowaar schik in gekregen om naast mijn horloges weer een nieuwe verzameling leesbrillen te verzamelen, op te lappen en te dragen…. al naar gelang de stemming.
Zo vond ik op een rommelmarkt op de Demer een alleraardigste fok uit 1938, mét een koker.
Ooit gedragen door een huisarts te Aarle bij Rixtel.
De bril zelf behoefde wat restauratie, maar dan heb je ook wat. Nu is ook de originele hardpapieren koker in laagjes uit elkaar gevallen en aan een opknapbeurt toegekomen.
En wat is er aardiger dan in dankbaarheid af te sluiten met een in hanige penpoten geschreven gedachte op een onderliggend kaftpapieren deklaagje van diezelfde koker:

De ervaring leert ons dat
liefde niet bestaat

uit het naar elkaar kijken
van twee mensen,

maar uit het samen kijken
in dezelfde richting.

.

Categorieën:korte verhalen

Tags: bril, Noordzij, Staar, VieCuri