Ik liep er bij toeval tegenaan, niet eens zo heel lang geleden. Het was toen nog best frisjes, en nog redelijk Wit. Ik zou die plek nooit zonder meer gevonden hebben, het is wat ver weg van de normale paadjes, en ik héb al zulke eigenwijze paadjes !
Mijn aandacht werd eigenlijk getrokken door Guusje, mijn brave en tegelijk aardig grijs wordende Spoorzoeker. Met haar neus aan de grond, was ze opeens vastberaden geweest en druk in de weer, heftig rondjes draaiend met haar prachtige donkere staart.
Nu is Guusje echt niet een jachtig type, ze zou nog geen hert van een konijn kunnen onderscheiden, zolang het maar niet op een eekhoorn lijkt. Het zijn juist de nieuwe, onbekende en daardoor spannend ruikende plekjes die haar zo lokken. Vaak waren we er nooit tevoren, en vaak waren er velen voor ons. Velen maar vooral de bosdieren zelf met hun geurtjes, en een hond kijkt nu eenmaal met zijn neus…

Maar goed, ik liep er maar achter aan, gebukt onder de lage takken, en benieuwd waardoor deze onverwachte ingeving werd geïnspireerd. Aan wilde paadjes geen gebrek: hoog én laag struweel, oneffen terrein door honderden heidepollen. Het werd me alweer duidelijk hoe handig het moet zijn om hier als viervoeter op handen en voeten te lopen, zo met al die lage takken.
En wat een genot om niet met bril op te hoeven zijn, hij zou allang van mijn hoofd zijn getikt, en ergens tussen de sneeuw terecht zijn gekomen.
Tja als oermens had ik geen schijn van kans gehad…

Maar goed, uiteindelijk hield Guus stil bij een riviertje, een beekje eigenlijk. Hier meanderde ooit de Maas, lang voordat de rivierarm bij Arcen werd recht gebaggerd.
Met die starende blik in de verre, verre verte beleefde Guusje op dat moment haar witte wereld, en bedreef ze haar eigen Zen. Ik veegde wat sneeuw van een omgewaaide boom, ging zitten en genoot mee van wat ik zag en om me heen was.

En precies zo ontdekte ik de hut, haast onzichtbaar in het omringende landschap en bedekt door een pak sneeuw. Vanaf die plek, een iets hoger gelegen landschapsdeel, een geweldig uitzicht over een schitterend heideveld met vele open plekken.
En dat gebied was weer als in een ruime luwte aan drie zijden omgeven door een veel dichter begroeide bosrand. Hier zal straks, in de zomer de nachtzwaluw weer neerstrijken, en met die bijzondere ratelende avondzang op zoek gaan naar een levenspartner.

Ook nu in de eerste dagen van de lente blijkt de hut nog te bestaan en vakkundig aan het oog onttrokken. Met zorg gecamoufleerd door enorme takken van de naaldbomen erom heen, in de juiste richting en in de juiste kleuren, en stevig vastgesnoerd met degelijk touwmateriaal…
Ja, ik was vroeger bij herhaling een Ons-land-verdediger en specialist in Ra-Ra-Waar-Ben-Ik technieken. Daar heb ik, buiten het lezen van gedetailleerde kaarten, en een foei-liefde voor veel verbruikende verbrandingsmotoren best wat handigheidjes aan overgehouden.

Het enige wat een beetje burgstedelijke uitstraling heeft, is het uitzetraampje, schuin en op ooghoogte gemonteerd in het dennige dak. Het lijkt nog het meest op een zolderraam, ordelijk in vier delen gesplitst, keurig gelakt en prachtig gepoetst… Vinex hutje.
Het is wel eventjes zoeken naar een deuropening, listig weggestopt achter jutedoek en dennentakken. En binnen? zeker vijf vierkante meter leefruimte, geriefelijk ingericht met wat boomstammen als zit-meubilair. Wat takken op de vloer tegen de ergste optrekkende kou, en zowaar een vuurplaatsje met een rookkanaal naar buiten. Dit is een blijvertje, bedacht ik me. Dit keer eens niet zo’n honk voor de lokale jeugd of voor clubfeestjes.

Sindsdien ben ik daar regelmatig te vinden, meestal in de hele vroege morgen, of de late avond. Altijd met mijn hondje, die het allemaal maar wat gezellig vind, zolang ik maar in de buurt ben!
Steeds is er wel wat te zien, ik zag er uiteraard de Hooglanders voorbij trekken, dikke drollen achterlatend. Ik zag menig ree, grazend in koppels van wisselende samenstelling en laatst verschalkte een buizerd op het voorste toneel minstens een konijn.
Weerzinwekkend, maar ook wel mooi, bijzonder !!

En nu juist vanavond, we zijn ondertussen in de begindagen van de lente aanbeland, ben ik ook weer in die hut. Het blijft al veel langer licht, en ook is het allang niet meer ijzig koud. Ik heb wel het nodige extra’s aangetrokken, en deed een paar lekkere dekens in de tas; eentje voor Guusje om op te liggen en eentje voor mij.  Uiteraard een thermoskan met sterke zwart-kleurende koffie en mijn flesje… de heupflacon tot de rand gevuld met een onmiskenbaar lekker schots drankje…
En als je dan zo aan het afwachten bent, ja dan gebeurt er natuurlijk niets, althans niets van wat je hoopt. Ik staar een beetje uit het raampje, en kijk naar de invallende duisternis. De zon zakt langzaam en roodkleurend in het dennenbos tegenover ons, juist aan de andere kant van de beek.

Ik schiet in de lach om een paar torretjes die aan deze kant van het raam aan het worstelen zijn geslagen met een lastig spinnenweb, al wat langer geleden gespannen door een ijverige spin. Bijzonder, eigenlijk dat een mens zo kan genieten, van de rust en eigenlijk alledaagse dingen om ons heen.
Ik kijk eens door het raampje , geeuw uitgebreid en geniet nadrukkelijk verder. Ja, mijn dagen zijn er druk en vol genoeg voor, en is het zo heerlijk om zo je plekjes op aarde te kennen, soms dichtbij mijn huis, soms dicht bij mijn hart….
De geur van het houtvuurtje prikkelt mijn neus. Het was me eigenlijk niet opgevallen dat er een vuurtje zachtjes smeulde.
Nog vele gloeiende kooltjes lichten dieprood op en sturen heerlijk pittige houtskool dampen in de richting van de schoorsteen. Kennelijk was hier niet lang voor mij nog menselijke activiteit. Maar ja het is hier ook zo knus. Stel je voor dat dit je huisje zou zijn….

Opeens zie ik vanuit de nabij gelegen reeds nevelige heide een gedaante opdoemen, zo op het eerste gezicht een vrouwspersoon, in haar kielzog een kind. Samen zeulen ze aan een behoorlijke bos met takken. Het maantje geeft net voldoende licht om te zien dat hun kleding bestaat uit niets meer dan lappen, huiden haast….
Tot mijn schrik zie ik hoe ze steeds meer onze kant op komen, om uiteindelijk via de deuropening naar binnen te gaan. Het is me duidelijk, we bevinden ons in iemands huisje, ongevraagd en ongenodigd.
Wat voor een excuus heb ik…..?
Ze moet me gezien hebben, maar zegt geen woord. Ze gooit wat droge takken bij het vuur en mompelt iets tegen het mannetje, die zich vervolgens terugtrok….  ik neem aan tot in zijn speelhoek.
Niet onvriendelijk kijkt ze me aan, lang en nadrukkelijk, en met prachtige groen-bruinkleurende ogen. Met zachte stem spreekt ze enkele woorden in een zeer eigen dialect, maar ik kan er geen touw aan vast knopen.

Nu begin ik me echt zorgen te maken: Langzaam buigt ze zich voorover. Haar geur houdt aangenaam het midden tussen gebonden knoflooksoep en een muffe altijd vochtig ruikende hondenvacht. Een grijs getinte zoen belandt op mijn voorhoofd, iets lager eigenlijk, meer op mijn neus…. eigenlijk geen zoen, meer een lange lik, met een ruwe tong….

Ik schrok wakker en keek recht in de reebruine ogen van Guusje,
die me van bovenaf wat meewarig aankeek…

als we dan toch gaan slapen,
dan kunnen we dat beter in ons eigen bed gaan doen…..

(vrij naar een uitspraak uit 1974, studententijd Wageningen)

.

Categorieën:korte verhalen, Themawandelingetjes

Tags: Guusje, Nachtzwaluw, observatie hut, oermens, staatsbosbeheer, Swolgen