Sinds mensenheugenis hebben zich vele biologen, evolutiedeskundigen, avonturiers, wetenschappers, journalisten  zich bezig gehouden met de opmerkelijke afwezigheid van een menselijke staart, en de mogelijkheden die we daardoor ongetwijfeld ontberen. En toegegeven, het idee alleen al prikkelde reeds vele SciFi schrijvers, filmmakers en striptekenaars en van tijd tot tijd, stiekempjes wellicht, ook onze eigen fantasieen.
Volgens de evolutietheorie heeft bij de mens het staartbeen zijn voornaamste functie, het ondersteunen van de staart, reeds lang verloren. Het staartbeen dient nu als aanhechtingspunt voor skeletspieren als de musculus glutaeus maximus (de voornaamste spier in de billen) en tot op zekere hoogte ook als schokdemper, wanneer de eigenaar gaat zitten…
dat, en nog wel wat meer, staat natuurlijk weer nuchter in de WIKI, en voor een uitgangspunt voor een nieuw rondwandelingetje mét thema…

Op school leerde ik al dat we zouden afstammen van de Grote Mensaap. De Mensapen waren zo uit de kluiten gewassen dat ze niet zoals de gewone apen over takken renden en van boom tot boom sprongen. Wel slingerden ze beheerst aan hun sterke armen van tak naar tak.  Theoretisch had juist de mens nog wel baat gehad bij een staart, voor het evenwicht bij het rennen. Normaal gesproken is de staart wel degelijk aanwezig bij een embryo. Bij die enkele baby die met een staart geboren werd ging er alleen iets mis bij de afbraak van de foetus structuren. Toegegeven maatschappelijk draagvlak is er nauwelijks voor zo’n harig en kwispelend ding, al of niet prominent zichtbaar gedragen achterop onze onderrug. Wellicht heeft de Grote Evolutionair ons de praktische gevolgen van een totaal andere kledinglijn willen besparen. En eerlijk is eerlijk, het oog wil ook wat, als we het dan toch weer hebben over de vermeende fixaties van het menselijk oog. Zo zouden wij mannetjesdieren niet een serieus verschil willen zien tussen de rondingen van de vrouwen borst en die van haar bilpartij. Tja, dat wordt natuurlijk volledig anders als…..

Maar goed, we waren aan onze rondwandeling begonnen;  fijn even over de heide, langs de begrazingsweiden waar onze oude trouwe IJslanders tevreden hun buiken volvretend van hun welverdiende pauze genieten. Terwijl ik Guus, mijn onafscheidelijk excuus,  uit de auto laat stappen kijk ik uit gewoonte naar de paarden. Zijn ze er allemaal, zijn ze nog OK…?
Ik kan mijn ogen niet afhouden van die prachtige staarten,  zo prachtig van kleur, zo dik en vol. Het lijken wel enorme waaiers.  Onafgebroken laten ze hun staarten achterlangs hun door de muggen en dazen getergde lijf wapperen, en een enkele keer met een enorme zwieper tot ver over de rug. Alleen al door de luchtverplaatsing is voor de parasieten haast onmogelijk om zich op hun gemak in te vreten in zo’n paardenhuid.
Ik zou er op dit moment een lief ding voor over hebben om ook zo’n een extra “handje” te hebben en diezelfde dazen en steekmuggen rond mijzelf ermee weg te wapperen..

Kom, laten we de handjes maar weer wapperen, en het pad af lopen. Guus voorop, staart in de lucht, van spanning zullen we maar zeggen… of wellicht van een vleugje opwinding “wie of wat zullen we nog tegen komen…?”
Zeker als je je hond door de jaren hebt leren “lezen” zoals dat zo mooi heet, weet je dat de staart ook nog eens een enorm wezenlijk communicatie middel is… dat geeft te denken, nietwaar !
Wat zou het voorafgaand aan onze vele vergaderingen en zakengesprekken schelen, als we met opgeheven staart elkaar licht kwispelend tegemoet konden treden.
Ik zou aan de andere kant zeker door de mand zijn gevallen bij mijn eerste voorzichtige afspraakje met een vriendin die ik vele onbekende jaren niet meer zag. Mijn staart zou ongepast in overdaad en tomeloos in enthousiasme heel grote hartvormige cirkels door de lucht tekenen en daar wellicht nooit meer mee ophouden ….

En zo als dat dan ook kan gebeuren, ziet Guusje twee oude bekende honden op het pad. Guus is ondertussen al meer dan een jaar bij mij, en heeft veel van haar kameraadjes ook al lang niet meer gezien… de herkenning was aandoenlijk; in plaats van zo’n prachtige hoog gedragen staart, nu een zeer druk bewegend exemplaar. En eentje die niet zozeer heen en weer kwispelt, maar een prachtig propellerende plumeaux… Het is een Darwinees wonder dat ie er niet alsnog vanaf evolueert.
Zou het met ons wellicht ook zo vergaan zijn: Adam was zo enthousiast om Eva te ontvangen in zijn eigen privé maar eenzaam Paradiso, dat hij zijn blijdschap zó uitbundig met precies zo’n zo’n staartactie ondersteunde, dat deze er voor eens en altijd afkwam zeilen…

en zo geschiede: het is nooit meer goed gekomen !

…

Categorieën:korte verhalen

Tags: Apenheul, begroeten, evolutie, kwispelen, MCM, staarten