En zo eindigde zonder veel omhaal deze week een kleurrijke serie van bijna 15 jaar elkaar snel opvolgende seizoenen; het Broekhuys te Swolgen is nu definitief leeg en wordt, op een formele sleuteloverdracht na, aan de goede zorgen van nieuwe eigenaren overgedragen.
Niet eens zo heel erg lang heeft naar mijn idee het “te koop” bord de oprit gemarkeerd; uiteindelijk bereikte het netwerk met succes woningzoekende buiten-liefhebbers ver weg in het westen van Nederland.
Het Broekhuys zal dan ook  wis en waarachtig nog vele nieuwe seizoenen vullen in de ziel van nog velen hierna.

Ik weet het wel zeker, immers de volgende bewoners hebben ook ruim het virus van IJslandrijderij opgesnoven. Reeds is het eerste paard gearriveerd, en zal zich binnenkort voegen door inscharing bij de drie oude maar gebroederlijk ruinen. Bovendien zijn ze ongetwijfeld volledig gevallen voor de prachtige locatie te midden van een prachtig rond de Maas meanderende natuur, en voor het Witte Broekhuys, pál aan het Pieterpad en aan de rand van het pittoreske dorpje Swolgen.
Ik ben blij voor Anneke die nu bij haar vriend ook háár nieuwe leventje kan gaan opbouwen.

Zeker, reeds in de winter van 2009 kwam mijn rolletje in de Serie te vervallen, je weet hoe zulke dingen gaan.. net als met kijkcijfers. Het heeft me inderdaad wat tijd gekost om mijn nieuwe rol, vooral eigenlijk géén rol, maar je eigen “zelf” te kennen. Ik ben dan ook heel dankbaar voor vele leerzame en spiegelende momenten in de afgelopen drie bijna vier jaar, en prijs me gelukkig met lieve vrienden, gouden collega’s en deel vastbesloten mijn ziel met een zeer dierbare vriendin.

Door twee geweldige dochters, een handvol paarden, poezen en nu nog maar 1 hond is het Broekhuys tot op het laatst steeds toch een verbindend element geweest. En het was bevestigend mild, om tijdens het allerlaatste huisfeest eens te gast te zijn in plaats van gastheer. Herinnering aan de aangename dingen en te gaan voor wat er vóór ons ligt, is wat we recentelijk, voor de laatste keer op de veranda met een glaasje, elkaar toe wensten.
Was het niet de oud-Swolgenaar Bertus Aafjes die ooit zei: Gelukkig zijn is de meest verwaarloosde plicht.

Deze week was er één van samenlopende omstandigheden, en vroeg wat extra aandacht voor de nieuw in te scharen paarden. Zo zocht ik op een avond mijn weg door tuin, stal en wei- op oude vertrouwde grond- en stelde vast dat werkelijk elk schroefje, elk draadje, elke paal, elk heuveltje en vaak zelfs elke boom een eigen verhaal kent. Of het nu het karkas betreft van de allereerste waterpomp, die we vergaten in de winter binnen te halen, en nog lang als deurstopper dienst deed, of het zeer herkenbare janken van het gietijzeren hek, effectiever dan menig waakhond, het maakt niet uit…

Genoeg stof voor een volgend kort verhaal of bij een open haard met een goede whiskey, denk ik zo!!
Het is nooit verteld in één Blogje, laat staan in een kleine fotocollage, met zelf bij te “muizen” verhalen.
Het is goed om zo af te sluiten, la vie se continue…
En dat doet me besluiten met een fragment uit een geinig sjansonneke, eind 80-er jaren met les Poppys,  geschreven door een ander bekende ex-Swolgenaar Herman Pieter de Boer en gezongen door, jaja al weer een ex-Swolgense: Lenny Kuhr

…Oh, mon amour, bon bon bonbonière
oh, mon amour, oui oui parapluie
c’est la Visite, visite, een huis vol visite …

Categorieën:korte verhalen

Tags: broekhuys, gouden regen, hovawarth, IJslander, Swolgen, tijdcapsule