Even stilstaan bij de mooie momenten van de dag, om met nog meer energie vooruit te kunnen kijken, ja dat kon altijd al op veel manieren. Ooit staken we met tevreden collega’s bij gelegenheid een dikke sigaar op… “Nur wenn der Auftrag gelandet hat” sprak ooit mijn mentor Rolf, partner-in-Krimi. En we deden ons tegoed aan al wat de lokale keuken ons te bieden had. Ontspanning was een soort interludium, een verademend pauzeprogramma. Het Spel, das Geschäft, ging echter onopgemerkt maar onafgebroken door.
De werkdruk, de ambities en de sensatie van werk zijn nu waarlijk niet minder, eerder anders, anders ingekleurd. De grote hoeveelheid drank heeft plaatsgemaakt voor mineraalwater, immers drunk-driving is niet meer van de tijd! Die sigaar komt van tijd tot tijd heus tevoorschijn, al is het op een buitenterras met de nu nog gedoogde gasbranders volop aan; ik heb in mijn huidige clubje van strijders ware kenners, liefhebbers en we genieten regelmatig van ons drankje, hapje en, zoals de Heeren betaamt, een oversized sigaar.

Nee, groen en geel word ik er allang al niet meer van…. niet alleen tijden veranderen.
Zijn we milder geworden, of gewoon meer gebalanceerd. Of zijn het toch de veranderingen om ons heen die uitnodigen anders te kijken naar de soms kleine details en al de charme die daar ineens bijhoort.

Veranderen is echt een proces waar nooit een einde aan komt. Het cyclische eraan, volgt haast de bekende natuurwetten, en is continue in beweging. Panta Rhei, riep Heraclitus: “Men kan niet tweemaal in dezelfde rivier stappen, want het is steeds weer vers water dat u tegemoet stroomt.” Niets blijft hetzelfde. Soms zijn er stadia van schijnbare stil­stand, maar ze zijn nooit perma­nent. Ze zullen altijd ergens noodzakelijk voor blijken.
Hoe heerlijk waren immers de tijden met mijn beide meiden in huis, nu zijn ze allebei uitgevlogen. Het nestje verlaten, fladderend en wel. Stil werd het in huis.
Maar zie daar hoe goed doen ze het nu allebei, ieder op hun eigen maniertjes. Als het al niet de propjes zijn, die de ene geheel op eigen wijze heeft weten te bemachtigen, dan is het wel de keus van de ander, om in het verre Nieuw Zeeland zich een tijdje om endurance paarden te bekommeren.
Vele fundamentele vragen spoken dan door mijn hoofd en wat is mijn rol in dit gehele spel. Eén ding is duidelijk, door het leven en de natuur om ons heen werkelijk te ervaren en ervan te genieten, is het wellicht beter te begrijpen hoe dat nu zit met die “spirituele kern van ons bestaan”.

Maar goed, terug op aarde…
Zeker, ik deel mijn huis nu met twee Poezen van beesten, Kees&Co en Poesnel. Beiden hebben zich nu reeds enige tijd met mijn huisje vereenzelvigd. Na een aantal maanden van een louter verstands-relatie die vooral op exclusief kattenvoer was gebaseerd, zijn we al aardig aan elkaar gewend. Ik geniet nu werkelijk als broer of zus bij mijn thuiskomst reeds in het raam zit en naar me uitkijkt, zij het met een aan stand verplichte en dus afgewende blik. En haast te vaak delen we De LeenBakkerBank, ik met gestrekte benen op tafel, zij met boekdelen sprekende spleetogen tevreden spinnend en ultieme gaatjes pompend in mijn bovenbenen.

Eén van mijn twee mooiste en samengelopen cadeautjes evenwel is de trouwe Hovawart, de nu elf jaar oude Guusje. Ook zij moest wel eens uitgelaten worden kennelijk… Een verademing van kwispelende vreugde en overtuigende blijdschap. Het is zó geweldig om na een intensieve werkdag samen er lekker op uit te trekken. Een perfect excuus om te genieten van de diverse ontdekkingsreisjes. Gewoon in je eigen achtertuin, je directe omgeving… of eventjes in de auto de provincie, het strand, Drenthe, Friesland … je eigen Nederland.

En al helemaal als ie dan nog van buitengewone schoonheid blijkt te zijn. Of zag ik het gewoon nooit….

De tijd van het oneigenlijke genieten is inderdaad voorgoed voorbij. Het is een verademing, ’s morgens samen te genieten van de vele spechten die in ons Odapark tot een waar productiebos hebben omgetoverd. En zo ook ’s avonds, in de late uurtjes de bosuilen tegen elkaar in te horen roepen.

En in de nog nachtelijker bossen rond Swolgen op zoek te gaan naar de nu reeds actieve dassen, blaffende herten en straks mijn grote vrienden de nachtzwaluw.

En wat is er heerlijker dan de frisse lucht te ademen, gezeten op een waai-weg duin in een nabijgelegen natuurgebied. Achteroverliggen in een heitje, dat uitkijkt op de enorme veenmeren, waar langbenige trekvogels juist hun bivak met luid krakeel opslaan. Of heerlijk naast elkaar gezeten op een jas met een drankje samen genieten van een nimmer saaie paardenwei ergens in Friesland.

Genieten doe je samen…

Categorieën:korte verhalen

Tags: de Pastoor, Guusje, Hamert, Kees&Co, Pastoorsweike, Poesnel, Rolf, spiritualisme, wandelen